இரட்டைக்கோபுரம் - சிறுகதை சசி
நியூ டெல்லி மயூர் விஹாரிலிருந்து உபரில் இந்திரா காந்தி ஏர்போர்ட். அங்கிருந்து காலை ஏழரை மணி விஸ்டாரா ப்ளைட்டில் ஹைதராபாத் ராஜீவ் காந்தி ஏர்போர்ட். டெல்லியிலிருந்து ஹைதராபாத் வந்து சேர்ந்தபோது மணி பத்து. `சட்டென்று மாறுது வானிலை' என்று பாட முடியாத அளவுக்கு, லேசான சில்லென்ற செப்டம்பர் மாத வெயில் கிட்டத்தட்ட இரண்டு இடங்களிலும் ஒரே மாதிரியே இருந்தது.
ஹைதராபாத் ஏர்போர்ட்டில் கார்த்திக் சுந்தரம் என்ற என் பெயர் எழுதிய பலகையைத் தாங்கி நின்றுகொண்டிருந்தான் அனுமந்து, என் நண்பர் பிரகாஷ் ராவ்காரு அனுப்பி வைத்த டிரைவர். ஊன்றுகோல் கட்டையின் உதவியுடன் வரும் என்னைப் பார்த்ததும் எனக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் என்ற நோக்கில் அவன் அவசர அவசரமாக என்னிடம் இருந்த பெட்டியை வாங்கிக்கொண்டான்.
எனக்கு நடப்பதற்குச் சிரமம் என்று உணர்ந்தது போல் ``இங்கேதான், பக்கத்தில்தான்’’ என்று சொல்லிக்கொண்டே அவன் கொண்டு வந்திருந்த பழுப்பு நிற மாருதி செலரியோ காருக்குள் என்னை அமர்த்தினான். பிரகாஷ் ராவ் எனக்காக ஹிமாயத் நகர் தாஜ்மஹால் ஹோட்டலில் தங்குவதற்கு ஏற்கெனவே ரூம் புக் செய்திருந்தார். என்னுடைய திட்டம் முதலில் அன்றைய தினம் இரவு பஞ்சாரா ஹில்ஸில் ஷர்மாவின் பார்ட்டியில் கலந்துகொள்வது. அதற்கு அடுத்த நாள் லும்பினி பார்க், சார்மினார். நேரமிருந்தால் ராமோஜி பிலிம் சிட்டி பார்க்கச் செல்வது. அப்புறம் முக்கியமாக பாவார்ச்சியில் பிரியாணி. ஹிமாயத் நகரில் அறை எடுத்துக்கொண்டால் லும்பினி பார்க்கும் சார்மினாரும் மிக அருகில் என்பதால் ஆட்டோ அல்லது உபர் பிடித்துச் சென்றுவிடலாம் என்று பிரகாஷ் ராவ் சொல்லியிருந்தார்.
வந்து சேர்ந்த அன்று காரை ஹோட்டலிலேயே டிரைவர் அனுமந்து விட்டுச் செல்வான் என்றும், அன்று மாலை அவனது குடும்ப நிகழ்ச்சி ஒன்று இருப்பதால் அவனால் வரமுடியாது, மறுநாள் என்னை மற்ற இடங்களுக்கு அழைத்துச் செல்ல வருவான் என்றும் பிரகாஷ் ராவ் உறுதியளித்தார். ``மாருதி செலரியோ ஆட்டோமேட்டிக் மாடல் என்பதால் ஓட்ட சிரமம் இருக்காதல்லவா?’’ என்று போனில் கேட்டபோது ``கிளட்ச் பெடல் இல்லாத கார் ஓட்டுவது சுலபமே’’ என்றேன். ``அப்படியானால் பஞ்சாரா ஹில்ஸுக்கு கூகுள் மேப் உதவியுடன் காரில் விரைவாகச் சென்று விடமுடியும்’’ என்று நம்பிக்கையளித்தார்.
டெல்லிக்கும் ஹைதராபாத்துக்கும் இரண்டு முக்கியமான ஒற்றுமைகளைப் பட்டென்று கூறிவிடலாம். முதலாவது, ஏற்கெனவே சொன்னதுபோல் வானிலை. இரண்டாவது, வாகன ஓட்டிகளின் மனநிலை. அசிரத்தை மற்றும் விதிமீறல் விளைவான அதீதமான டிராபிக். இரண்டு இடங்களிலும் சிக்னல்களையும் சாலைவிதிகளையும் பின்பற்றுபவர்கள் சொற்பம். மூன்றாவதாக, ஹைதராபாத்தில் குப்பை கொட்ட தெலுங்கு தேவையில்லை. டெல்லி இந்தியே தாராளம்.
முக்கியமான வேற்றுமை என்ன என்று அன்று மாலை ஓட்டலிலிருந்து கிளம்பி பஞ்சாரா ஹில்ஸுக்கு காரில் கூகுள் மேப் உதவியுடன் செல்லும்போது புரிந்தது. பரப்பளவு. டெல்லியில் ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடம் செல்வதற்கு குறைந்தபட்ச தூரம் இருபது கிலோ மீட்டராவது இருக்கும். ஹைதராபாத்தில் அதிகபட்சமே பத்து கிலோமீட்டர்தான் போல.
சிரமமின்றி அரை மணி நேரத்துக்குள் பஞ்சாரா ஹில்ஸ் வந்து சேர்ந்துவிட்டேன். ஆனால் ஷர்மாவின் வீட்டைக் கண்டுபிடிக்க இருபது நிமிடங்களுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. அங்கே இங்கே என்று சுற்றி அலைந்து கடைசியில் ஒரு பான் கடைக்காரனிடம் வழி கேட்கவேண்டி காரிலிருந்து இறங்கி ஊன்றுகோல் கட்டையை எடுக்க, பட்டென்று அவன் ‘நானே உங்களுக்கு வழி காட்டுகிறேன்’ என்று காரில் ஏறிக்கொண்டான். ஷர்மா வீட்டருகே வந்ததும் அவனுக்கு ஏதாவது பணம் தரலாம் என்று பர்ஸை எடுத்தபோது ஆச்சரியமாக ``நை சாப்’’ என்று மறுத்து விலகினான். ஊன்றுகோல் கட்டையின் பலன்.
வானளாவிய இரும்பு கிரில் கேட் திறக்கப்பட்டு உள்ளே நுழைந்தபோது அந்த வீட்டின் முன்புறம் இருந்த விசாலமான பார்க்கிங் ஏரியா பிரமிப்பூட்டியது. இரண்டு விலையுயர்ந்த சொகுசுக் கார்களின் நடுவில் இருந்த இடைவெளியில் நான் ஓட்டி வந்த குட்டி மாருதியைக் கூச்சத்துடன் நிறுத்தினேன்.
நான் இன்று இங்கு சந்திக்க வந்த ஷர்மா அவ்வளவு எளிதாக யாரும் அணுக முடியாத, அமெரிக்க டெக் கம்பெனிகளின் புராஜெக்ட் பவர் சென்டரில் `விக்ஸ்' என்று அழைக்கப்படும் வினய் குமார் ஷர்மா. புராஜெக்ட் என்ற வார்த்தைக்குப் பக்கத்தில் எந்த ஆங்கில வார்த்தை வேண்டுமானாலும் போட்டுக்கொள்ளலாம். கோஆர்டினேட்டர், கன்சல்டன்ட், டிசைனர், பிளானர், எக்ஸ்பர்ட் என்று. எல்லாமே தாராளமாகப் பொருந்தும் அவனுக்கு.
டெல்லியில் முன்பு என்னிடம் பணிபுரிந்த கவிதா ரெட்டி இப்போது அவனுடைய எச்ஆர் டீமில் ஒரு முக்கியப் பொறுப்பில் இருக்கிறாள். இன்று நடக்கவிருக்கும் பார்ட்டி முடிந்த பிறகு ஷர்மாவின் பத்து நிமிட அப்பாயின்மென்ட் வாங்கித் தருவதாக உறுதி அளித்ததோடு, ஷர்மாவுக்கு என்னுடைய சுயவிவர நகல் ஒன்றைக் கொடுத்திருப்பதாகவும் கூறினாள். பார்ட்டிக்கு என் பெயரில் ஒரு அழைப்பிதழையும் இ-மெயிலில் ஏற்கெனவே அனுப்பியிருந்தாள். ஷர்மாவிடம் பேசி அவனை எப்படியாவது இம்ப்ரஸ் செய்துவிட்டால் அடுத்த இரண்டு வருடத்திற்கு அமெரிக்காவில் ஒன்றிரண்டு புராஜக்ட் கான்ட்ராக்ட்ஸ் பெற்றுவிடலாம் என்ற நம்பிக்கையில்தான் இங்கு வந்தேன்.
டி.எஃப்.சி என்று அழைக்கப்படும் என் நிறுவனத்தில் நாங்கள் பிரதானமாகச் செய்வது புதிதாக அமைக்கப்படும் ஸ்டார்ட் அப் கம்பெனிகளுக்கு மென்பொருள், வன்பொருள், நெட்வொர்க்கிங் சம்பந்தமான மூன்றடுக்கு ஆலோசனை வழங்குதல்.
பார்ட்டி நடக்கும் ஹாலுக்குச் செல்லுமுன் இ-மெயில் அழைப்பிதழ் ஸ்கேன் செய்யப்பட்டது. ஓகே என்றதும் ஊன்றுகோல் கட்டையுடன் லிப்டை நெருங்கிய என்னை ஒரு பணியாள் லிப்ட்டில் மூன்றாவது தளம் அழைத்துச்சென்று பார்ட்டி ஹாலின் கதவருகே விட்டான். கதவு திறந்தபோது நான் கண்டது முற்றிலும் வேறு ஒரு உலகம். அந்த ஓவல் வடிவ ஹால் முழுக்க வண்ண விளக்குகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டு ஒரு ஐந்து நட்சத்திர விருந்து மண்டபம்போல ஜொலித்தது. வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாத ஆடம்பரம். யாராவது தெரிந்த நபர்கள் இருக்கிறார்களா என்று கண்கள் பதைபதைப்புடன் தேடியது. யாரும் தென்படாத அந்தத் திகைப்பு நொடிகளில், மின்னல் கீற்றாய் கவிதா ரெட்டி கண்ணில்படவே, நின்றிருந்த என் இதயம் மீண்டும் இயங்கத் தொடங்கியது. கவிதா சம்பிரதாயமாக என்னை ஷர்மாவிடம் அறிமுகப்படுத்தினாள். ``ஹாய் ஷர்மாஜி, இது கார்த்திக், ப்ரம் டி.எஃப்.சி... ஏற்கெனவே சொல்லியிருந்தேனே...’’
``யா... ஐ ரிமம்பர்’’ என்று சொல்லிவிட்டு, ``கேரி ஆன் கைஸ்’’ என்று கட்டைவிரலை உயர்த்திக்காட்டி நகர்ந்தான் ஷர்மா.
பார்ட்டி ஹாலில் சிங்கிள் மால்ட் ஸ்காட்ச் விஸ்கி, வெளிநாட்டு ரம் போன்ற விலையுயர்ந்த சரக்குகள் சரிந்து கண்ணாடிக் கோப்பைகளில் வழிந்துகொண்டிருந்தன. ஆங்காங்கே சீருடை சிப்பந்திகள் ட்ரேக்களுடன் நடமாடிக்கொண்டிருந்தார்கள். ட்ரேக்களில் தந்தூரில் பொரித்த கோழிக்கால்கள், குச்சிகளில் கோக்கப்பட்ட சில்லி, ஹரியாலி இறைச்சித்துண்டுகள், கபாப் செய்த பனீர்க் கட்டிகள், நெய்யில் வறுத்து மிளகுப்பொடி தூவிய முந்திரி போன்ற ஸ்டார்டர்ஸ் வகைகள் மற்றும் காய்கறி சாலட். ஹாலின் மறுபுறம் வரிசையாக மேசைகளில் பரத்தி வைக்கப்பட்ட விதவிதமான உணவு வகைகள்.
எங்கு நோக்கினும் இந்தியில் கியா கியா என்று செருமல்களும், ஹை ஹை என்ற கணைப்புகளும் நிறைந்திருந்தது.
சர்தார்ஜிகளும், வட இந்தியர்களும், கொஞ்சமாக ஆந்திராக்காரர்களும் என்று நூற்றுக்கும் மேலான விருந்தினர்கள் ஹால் முழுக்க நிறைந்திருந்தார்கள். மருந்துக்கென்று தமிழ் பேசும் நல்லுலகிலிருந்து சிலர்.
பெரும்பாலான விருந்தினர்கள் அமெரிக்கக் கனவில் மிதந்தபடி கோப்பைகளுடன் தள்ளாடிக்கொண்டிருக்கும் முப்பது வயதிற்குட்பட்ட டெக்னாலஜி உலகைச் சேர்ந்த யுவன், யுவதிகள். இவர்களது இன்றைய உரையாடல்கள் பெரும்பாலும் தாங்கள் விரும்பும் மதுவகைகளைப் பற்றிய அறிவாற்றலை வெளிப்படுத்திக்கொண்டும் அமெரிக்காவைச் சென்றடையத் துடிக்கும் சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்து கொள்வதாகவுமே அமைந்திருந்தது.
``தோஸ்த், மைனே ஜாக் டேனியல் ஸ்காட்ச் லியா... பகோத் கூப்.’’
``ஹரே... தேரா யு.எஸ் விசா தயார் ஓகயா க்யா...’’
``பீரு லேதா...’’ ``சாலா அண்டு பாட்டுலோ உண்ணாயி... அக்கட பார் கவுன்டர்லோ அடுக்கண்டி...’’
``மங்கி ஷோல்டர் விஸ்கி இஸ் ஆசம் மேன்...’’
``கைஸ்... க்ளின்பிடிச் 18 அவைலபில் இன் பார் கவுன்டர். ஆஸ்க் ஃபார் இட்... யூ மஸ்ட் ட்ரை இட் ஆன் த ராக்ஸ்.’’
``நெக்ஸ்ட் வீக் ஐயாம் லீவிங் ஃபார் கலிஃபோர்னியா மேன்.’’
கவிதா ரெட்டி ஒரு சிப்பந்தியை அழைத்து ஸ்காட்ச் கொண்ட ஒரு கண்ணாடிக் கோப்பையைப் பெற்றுத் தர, மறுத்தேன். ``வேண்டாம் கவிதா, இங்கு நான் செல்ஃப் டிரைவிங்கில் வந்தேன்.’’ ``ஒரே ஒரு ஸ்மால்’’ என்று மீண்டும் அவள் வற்புறுத்த ``கவிதா, உனக்குத்தான் தெரியுமே, என்னால் ஒரு ஸ்மாலுடன் நிறுத்த முடியாது என்று. அப்புறம் பழக்கம் இல்லாத ஊரில், ஹோட்டல் திரும்பிப்போய்ச் சேர்வது கஷ்டமாகிவிடும்’’ என்றேன்.
``ஓகே, பட் பி கம்பர்ட்டபிள்’’ என்று சிரித்தபடி நகர்ந்தாள்.
இப்படிப்பட்ட பார்ட்டிகளில் யாராவது குடிக்கும் பழக்கம் இல்லை என்று அடம் பிடித்தால் `ஜஸ்ட் லிட்டில்’ என்று தொடர்ந்து வற்புறுத்திக்கொண்டே இருப்பார்கள். ஆனால் `நான் ஒரு மொடாக் குடியன். குறிப்பிட்ட ஏதோ காரணத்திற்காக இன்று குடிக்கவில்லை' என்று சொன்னால் ஜென்டிலாக விலகிவிடுவார்கள்.
திடீரென்று மேடையில் நின்றபடி ஷர்மா ``கைஸ், ப்ளீஸ் அசெம்பிள் ஹியர்’’ என்றழைக்க, மந்திரத்திற்குக் கட்டுப்பட்டதுபோல் எல்லோரும் குடிப்பதை, சாப்பிடுவதை, அரட்டையடிப்பதை நிறுத்திவிட்டு அங்கு ஒரே நிமிடத்தில் கூடினார்கள். அங்கு இருந்த அனைவரும் ஏதோ ஒரு விதத்தில் ஷர்மாவின் தயவை எதிர்பார்த்து இருக்கிறார்கள் என்று புரிந்தது, நான் உட்பட.
போக்கஸ் லைட் ஷர்மாவை கவர் செய்ய, அவன் தலையைச் சுற்றி இப்போது ஒரு ஒளிவட்டம் தெரிந்தது. பின்னணி இசை அதிகரிக்க, மேடையில் சீருடையணிந்த சிப்பந்திகள் ஒரு துணியால் மூடப்பட்ட ட்ராலி ஒன்றை இழுத்து வந்தனர். ட்ராலியின் துணி விலக்கப்பட்டதும் ``ஓ மை குட்னஸ்... மார்வலஸ், பியூட்டிபுல்’’ என்ற பிரமிப்பைப் பிரதிபலிக்கும் வார்த்தைகள் ஹால் முழுவதும் ஒலித்தன.
தத்ரூபமாக ஆறடி உயரத்தில் ட்வின் டவர்ஸ் வடிவில் கேக். சின்ன சைஸில் ஒரிஜினல் நியூயார்க் இரட்டைக்கோபுர கேக் அனைவரையும் மிரள வைத்தது.
``சரி, இன்று இங்கு இந்த இரட்டைக்கோபுர கேக் ஏன்? பதில் சொல்பவர் போகும்போது ஒரு ஜானிவாக்கர் புளூ லேபிள் எடுத்துச் செல்லலாம்’’ என்றான் ஷர்மா. குசுகுசுவென்ற பேச்சுக்களுக்கிடையே ஒரு சர்தார்ஜி இளைஞன் ``இன்று செப்டம்பர் பத்து... நாளைக்குப் பதினொன்று. இரட்டைக்கோபுரத் தாக்குதல் நடந்து நாளையோடு இருபது வருடங்கள்.’’
ஷர்மா கடகடவென்று சிரித்து, ``இங்கு இது ஏன் என்று கேட்டேன். எனிவே, கிட்டத்தட்ட உன் பதில் பாதி சரி... உனக்கு ஜானிவாக்கர் பிளாக் லேபிள் கிடைக்கும்’’ என்றான். எல்லோரும் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தனர்.
``ஓகே, ஐ கெஸ் நோ அதர் டேக்கர்ஸ்’’ என்று சொல்லி சில விநாடிகள் நிறுத்தியபின் ``நானே சொல்கிறேன்’’ என்று நுனிநாக்கு ஆங்கிலத்தில் அமெரிக்க உச்சரிப்பில் ஆரம்பித்தான்.
``சரியாக இருபது வருடங்களுக்கு முன். நியூயார்க் ட்வின் டவர்ஸ் எதிர்வசமாக இருந்த ஒரு கட்டடத்தில் என் அலுவலகம். இளவயதிலேயே டெக்னிக்கல் அட்வைசர் பதவி என்பதால் ஒன்பதாவது தளத்தில் தனியறை. வலதுபுறம் முழுக்கக் கண்ணாடியாலான சுவர். அங்கிருந்து அருகில் தெரியும் இரட்டைக் கோபுரங்கள் என் அறையை ஒரு வால் பேப்பர் போல் அலங்கரிக்கும். அன்று என் பிறந்த தினம். எப்படிக் கொண்டாடுவது என்ற யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்தபோது அது நடந்தது.
திடீரென்று முதல் டவரின் மத்தியில் தீப்பிழம்பு. ஏதோ விபரீதம் என்று பிறகுதான் புரிந்தது. சினிமாவில்கூடப் பார்க்க முடியாத காட்சிகள் வெளியே தொடர்ந்துகொண்டிருந்தன. அத்தனையும் என் அறையில் அமர்ந்தபடியே காண முடிந்தது. சிறிது நேரத்தில் இரண்டாவது டவர் மீது விமானம் மோதும் காட்சி... பிறகு இரண்டு டவர்களும் சீட்டுக்கட்டுகள்போல இடிந்து விழுந்த நிமிடங்கள். இரண்டுமணி நேரம் விறுவிறுப்பான ஒரு ஆங்கிலத் திரைப்படத்துக்கு நிகரான சம்பவங்கள். இதையெல்லாம் பலர் டெலிவிஷனில் பிறகு பார்த்திருப்பார்கள். அன்று எனக்குக் கண்கூடாகக் காணும் வாய்ப்பு.
ஓ மை காட்... அதற்குப் பிறகு நான் எத்தனையோ பிறந்த நாள்களை பயர் ஒர்க்ஸ் எல்லாம் நடத்திக் கொண்டாடியிருக்கிறேன். ஆனால் அன்று என் பிறந்தநாளில் நடந்த அந்த வாண வேடிக்கையை என்னால் என்றும் மறக்க முடியாது’’ என்று சொல்லி இந்தச் சமயத்தில் ஷர்மா ட்வின் டவர்ஸ் கேக்கின் கீழிருந்த ஸ்விட்ச் ஒன்றைத் தட்டினான். ஹால் விளக்குகள் அணைந்து இரட்டைக்கோபுர கேக் மையப்பகுதியில் தீப்பிழம்பு போல் ஜொலித்தபடி மெதுவாகச் சரிந்து விழுந்தது.
ஹாலில் கைத்தட்டல்கள், `ஹேப்பி பர்த்டே' ஆரவாரம் ஒலிக்க, பலரும் ஷர்மாஜி ``யு ஆர் சோ லக்கி’’ என்று கூவினர். ``காணக் கிடைக்காத அரிதான நிகழ்ச்சியை சினிமாபோல் பார்த்திருக்கிறீர்கள், அதுவும் உங்கள் பிறந்த நாள் அன்று...’’ என்று ஒரு அரும்பு மீசை சொன்னான். இந்த ஜென் இசட் பையன்கள் பொதுவாக வயதானவர்களைக் கண்டால் அலுப்புடன் ``திஸ் கை இஸ் எ இரிட்டேட்டிங் பூமர்’’ என்பார்கள். அவரே பவர் சென்டரிலோ, பெரிய பதவியிலோ இருந்தால் ``ஹீ இஸ் ஆஸம்... அன்பிலிவபில்.’’
பழைய பூமர் ஜெனரேஷன் தொடங்கி இன்றைய ஜென் இசட் வரை சம்ச்சா, பட்டரிங் என்று வெவ்வேறு மொழிகளில் சொல்லப்படும் ஜால்ரா போடுவது கார்ப்பரேட் உலகின் ஒரு தவிர்க்க முடியாத தகுதியாகி விட்டதே நிதர்சனம்.
மீள முடியாத அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தேன் நான். மூன்றாயிரம் பேர்களை பலி வாங்கிய ஒரு துயரமான தீவிரவாத சம்பவத்தை நேரில் காண நேர்ந்ததை ஒரு பாக்கியமாக நினைவுகூரும் ஷர்மாவின் வக்கிர புத்தி என்னை பயமுறுத்தியது. என்ன ஒரு மனநிலை கொண்டவன் இவன். இப்படிக்கூட யாராவது குரூரமாக யோசிக்க முடியுமா? இவனிடமா உதவி எதிர்பார்த்து வந்தோம். இந்த நிலையை, இலக்கை அடைய இவன் எத்தனை பேரை வேண்டுமானாலும் காவு வாங்கியிருப்பான். சட்டென்று ``மிஸ்டர் கார்த்திக்’’ என்ற சத்தம் கேட்டு யோசனையிலிருந்து விடுபட்டு நிமிர்ந்தேன். பேசியது ஷர்மாதான்.
``என் யூகம் சரியென்றால் உங்கள் ப்ரொபைல் டைம்லைன் படி அந்தச் சமயத்தில் நீங்களும் நியூயார்க்கில்தான் இருந்தீர்கள், சரியா?’’
``ஆமாம்.’’
``இரட்டைக்கோபுரங்கள் விழுந்த காட்சியை நீங்கள் பார்த்தீர்களா?’’
``பார்க்க சந்தர்ப்பம் நேரவில்லை.’’
``ஓ, வாட் ஏ பிட்டி’’ என்று ஷர்மா சொல்ல, சில இளைஞர்கள் `ஊ... ஊ’ என்று கேலியாக சத்தமிட்டனர்.
``மிஸ்டர் ஷர்மா, உங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லை என்றால் இந்தச் சம்பவம் தொடர்பாக எனக்குத் தெரிந்த கதை ஒன்று சொல்லட்டுமா?’’ என்று அனுமதி கேட்டேன்.
``கண்டிப்பாக, ஈஸ் இட் ஏ பிக்ஷன்?’’
``இல்லை, இது உண்மையில் நடந்த ஒரு நிகழ்ச்சி.’’
``கமான், யூ ஆர் வெல்கம், த புளோர் இஸ் யுவர்ஸ்’’ என்றான் ஷர்மா. ஹாலில் எல்லோரும் என் பக்கம் திரும்ப, ஷர்மா சைகை மூலம் அனுமதித்ததும் போக்கஸ் லைட் இப்போது என்னை நோக்கித் திரும்பியது.
நான் சன்னமான குரலில் பேசத் தொடங்கினேன். ``நீங்கள் சொன்ன செப்டம்பர் பதினொன்று... காலை எட்டு மணிக்கு ஏராளமான கம்ப்யூட்டர் கனவுகளுடன் இரண்டாம் கட்ட எழுத்துத் தேர்வு மற்றும் நேர்காணலுக்காக இரட்டைக்கோபுரத்தின் நார்த் டவரின் 22வது தளத்தில் அமர்ந்திருந்தான் ஒரு இருபத்தைந்து வயது இளைஞன். திடீரென்று தடதடவென பலர் ஓடுவதையும் `ரன் ஃபார் யுவர் லைஃப்' என்ற அலறல்களும் புகை மண்டலமும் அவனைக் கனவு வேலையைப் புறக்கணித்துப் படிக்கட்டுகளை நோக்கி மற்றவர்களுடன் ஓட வைத்தது. சிறிது நேரம் கூட்ட நெரிசலில் சிக்கியபின் கதறல்கள், அழுகுரல்கள், மரண ஓலம் இவற்றையெல்லாம் கேட்டபடி ஒவ்வொரு தளமாகக் கீழிறங்கும்போது தான் அவனுக்குப் புரிந்தது, இது உயிரைக் காப்பாற்ற வேண்டி ஓடும் ஓட்டம் என்று. படிக்கட்டுகளில் மூட்டைகளாய் அடைபட்ட, நகர முடியாத ஜனத்திரள். போதும் இந்த ஓட்டம், செத்தாலும் பரவாயில்லை என்று ஓட முடியாமல் களைத்துப்போய் அவன் கடைசியாக நின்றது மூன்றாவது தளம். அங்கு ஒரு இன்ஷூரன்ஸ் நிறுவனம். அதன் வாசலில் விளம்பரப் பதாகையின் வாசகங்கள். `உங்கள் வாழ்க்கைக்கு எங்கள் பாதுகாப்பு. உஙகள் உயிருக்கு எங்கள் உத்திரவாதம்.’ அதைப் பார்த்து ஏதோ சட்டென்று தோன்றிய விபரீத முடிவா அல்லது வேறு வழி எதுவும் இல்லையென்பதாலா என்று தெரியாது. அந்தத் தளத்தின் உடைந்திருந்த ஒரு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியாக அந்த இளைஞன் கீழே குதித்தான். முதல் தளத்தின் திறந்திருந்த ஜன்னல் ப்ரேம் மீது பட்டுக் கீழே விழுந்ததால் தாக்கம் குறைந்து உயிர் தப்பினான். பெயர் முகம் தெரியாத தீயணைப்பு வீரர் ஒருவர் நினைவிழந்த அவனைக் காப்பாற்றி மருத்துவமனையில் சேர்த்தார்.’’
``த்ரில்லிங் ஸ்டோரி’’ என்று யாரோ சொல்ல, சிலர் கைதட்டினார்கள்.
``ஹலோ, இது கதையல்ல... உண்மைச் சம்பவம் என்று அவர் ஆரம்பத்திலேயே சொன்னார். ஆனால் அந்த இளைஞன் இந்தியனா?’’ பீர் பாட்டிலை உயர்த்தியபடி சந்தேகம் எழுப்பினான் ஜீன்ஸ், டீஷர்ட் அணிந்த ஒரு ஜென் எக்ஸ்.
``ஒன் மினிட் கைஸ்’’ இப்போது இடைமறித்தான் ஷர்மா. ``ஆனால் நீங்கள் நான் கேட்ட கேள்விக்கு இன்னும் பதில் சொல்லவில்லை. நியூ யார்க்கில் இருந்தும் நீங்கள் ட்வின் டவர்ஸ் விழுந்ததைப் பார்க்கவில்லை என்றால்... அசந்து தூங்கிவிட்டீர்கள், அப்படித்தானே’’ என்று சிரித்தபடி கிண்டலாகக் கேட்டான்.
``மிஸ்டர் ஷர்மா, நீங்கள் சொன்னது சரிதான். சீட்டுக்கட்டுகளைப் போல ட்வின் டவர்ஸ் தகர்ந்து நொறுங்கி விழுவதைக் காணும் அதிர்ஷ்டம் எனக்கு வாய்க்கவில்லை. ஏனென்றால், அந்த நேரத்தில் நான் அதன் உள்ளே இருந்தேன். நார்த் டவரின் மூன்றாவது தளத்தில் இருந்து கீழே குதித்த அந்த இளைஞன் நான் தான். அதிர்ஷ்டவசமாக அன்று உயிர் பிழைத்தேன். ஆனால் என் இடது காலை இழந்தேன்.’’ மொத்த ஹாலும் அதிர்ச்சியால் நிசப்தமானது.
``மை காட்! அவர் தப்பித்தது மூன்றாவது ப்ளோரில் இருந்து. அதனால்தான் அவர் கம்பெனிக்குப் பெயர் டி.எஃப்.சியா?’’ என்று யாரோ முணுமுணுத்தார்கள்.
``கரெக்ட், தேர்டு ப்ளோர் கன்சல்டன்சி...’’
யாரிடமும் எந்தவித அனுதாபமும் பச்சாதாபமும் தோன்றுவதற்கு முன் இங்கிருந்து வெளியேற வேண்டும். அத்தனை பேர் கண்களும் என்மீது குத்திட்டு அதிர்ச்சி, பரிதாபம், ஆச்சரியம், பயம் கலந்த உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவதை என்னால் உணரமுடிந்தது. ஷர்மாவின் முகத்தைத் தவிர்த்து, சுவரோரமாக இருந்த என் ஊன்றுகோலைப் பொருத்திக்கொண்டு வாசல் நோக்கிச் செல்லும்போது மென்மையாகக் கையுயர்த்தி விடை தந்த கவிதாரெட்டியின் கண்களில் கொஞ்சம் ஈரம்.
இந்த மூன்றாவது தளத்திலிருந்தும் நான் தப்பிக்க வேண்டும். உயிர் பயம் கிடையாது. ஆனாலும், மனித நேயத்தைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள வேண்டி ஷர்மா போன்ற மனிதர்களிடமிருந்தும் தப்பித்தாக வேண்டும். லிப்ட் வசதி இருப்பதால் இன்று நான் கீழே குதிக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை.
No comments:
Post a Comment