இவன்

 

 

 

 

 

  

இவன்...

நிஜமுகங்களை தவிர்த்து
முகநூலில் புழங்கினான்
.
சமூக சீர்கேட்டை எதிர்க்கத் திராணியின்றி
வாட்ஸாப்பில் பதுங்கினான்.

கேள்விக்கு விடை பெற அவ்வப்போது கூகிளிடம் தஞ்சமடைந்தான்.

வியர்வை வழியாத ஆட்டங்களை கைபேசியில் ஆடினான்.

முகம் பார்த்திராத நபர்களுக்கெல்லாம்
கட்டை விரல் உயர்த்தி
இன்ஸ்டாகிராமில் வாழ்த்துரைத்தான்.

இவன் போட்ட நாய்க்குட்டி போட்டோவுக்கு நூற்றுக்கணக்கில் லைக்குகள் அள்ளின.

 ஒரு மழைக்காலப்  பின்னிரவில் அவன் அந்திமம் நேர்ந்த போது
அவனது முகநூல் நட்பு வட்ட எண்ணிக்கை ஆயிரத்தைத் தாண்டியிருந்தது

மறுதினம் அவன் கல்லறையில் இருந்ததோ ஒற்றை பூங்கொத்து.

நட்புவட்டம் இன்னமும் கடமை உணர்வோடு
முகநூலில் அவனை நலம் விசாரித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

வதந்’தீ’ பரவும் வாட்ஸ்அப் - INNERAM.COM DATED JUL 23, 2018

 

வதந்தி என்ற வார்த்தை எப்படி வந்தது என்று ஒரு சின்ன ஆராய்ச்சி. இதில் உள்ள தந்தி என்ற வார்த்தை அவசரத்தை உணர்த்துகிறது என்பது சரி. அப்ப, ‘வ’ என்னது? வம்பு என்று வேண்டுமானால் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

முன்பெல்லாம் ஒரு ரகசியத்தைப் பெண்களிடம் சொன்னால் மறுநாள் அது செய்தியாகி விடும் என்பார்கள். இப்போது அந்த வேலையை வாட்ஸ் அப் செய்கிறது. நேரில் சந்தித்து அளவளாவிய பிறகு “அப்புறம்...” என்று இழுத்து “வேறென்ன விசேஷம்” என்று யாரேனும் ஆரம்பித்தால் அவர்கள் வம்பு பேச ரெடி என்று அர்த்தம். வாட்ஸ் அப் என்ற சமூக வலைத்தளச் செயலி What's up என்ற (என்னா நடக்குது?) ஆங்கில வார்த்தையிலிருந்து தான் தோன்றியது. இதை “என்னாடா நடக்குது இங்க?” என்று சுருதிஹாசன் குரலில் கேட்க வைத்து விட்டார்கள் நம் மக்கள்.

இந்த வாட்ஸ் அப் என்னும் அற்புதமான சமூக வலைத்தளச் செயலி நம்மால் எப்படி படுமோசமான விதத்தில் துஷ்பிரயோகம்(abuse) செய்யப்படுகிறது என்று என் அனுபவத்தில் இருந்து சில.

நான் இருக்கும் ஒரு வாட்ஸ் அப் குரூப் அதிகாலை மூன்று மணிக்கே கல்லா கட்டி விடும். வயதான தூக்கம் வராத இரண்டு பெருசுகள் அதிகாலை (சில சமயம் 2 மணிக்கே) எழுந்து மற்றவர்கள் தூக்கத்தை கெடுப்பது என்று ஒரு முடிவெடுத்து குட் மார்னிங் மெஸ்சேஜ் அனுப்புவார்கள். ஒருவர் அனுப்பியதை மீண்டும் இன்னொருவர் பார்வேர்ட் செய்வார். இப்படியாகத் தொடங்கும் இவர்களது அதிகாலைநேர வீரவிளையாட்டில் என் செல்போன் போடும் ‘டொங்க் டொங்க்’ சத்தத்தில் என் தூக்கம் மற்றும் குடும்பத்தார் தூக்கம் காலி. காலையில் எழுந்து கொள்ள எங்களுக்கு அலாரமே தேவையில்லை.

ஐந்து வருடங்களாக என்னை ஒரு முறை கூட பார்க்காத, ஒரு தடவை கூட போன் செய்து பேசாத ஒரு பால்ய நண்பன் தினமும் காலையில் இரண்டு மூன்று முறை குட் மார்னிங் மற்றும் படங்கள், ஒளிப்படங்கள் அனுப்புகிறான். இதற்கு நான் “சூப்பர்” “அருமை” என்று பதில் வேறு தர வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறான். இல்லாவிட்டால் கோபித்துக்கொள்கிறான்.

நண்பனிடம் ஒருமுறை நான் சொன்ன செய்தியை அவன் ஒரு மணி நேரம் மறுத்து என்னிடம் விவாதித்தான். அடுத்த வாரமே அதே செய்தியை எனக்கு பார்வேர்ட் செய்து ஏதோ எனக்கு அவன் ஒரு புதிய விஷயம் சொன்னது போலவும் அதை மேலும் பலருக்கு ஷேர் பண்ணவும் கைகூப்பி வேண்டுகிறான். இன்னொரு பிரகஸ்பதி தான் அனுப்பிய வீடியோ படத்துக்கு தானே “ரொம்ப நல்ல மெஸ்ஸேஜ். உபயோகமாக இருந்தது” என்று கட்டை விரல் உயர்த்திக்காட்டி கீழே பதிலும் தருகிறார். வேறென்ன? இரண்டுமே பார்வேர்ட் மெசேஜ் தான். ஒருவர் போட்ட “ஹாப்பி மதர்ஸ் டே” வாழ்த்திற்கு இன்னொருவர் “சேம் டு யூ” என்று பதில் தருகிறார்.

ஒரு பள்ளிக்கூட பேருந்து விபத்துக்குள்ளாகி பல மாணவர்களின் உயிர்கள் ஆபத்தில் இருப்பதாகவும் உடனே பல பாட்டில்கள் ரத்தம் தேவை என்ற அவசர செய்தி இரண்டு வருடங்களாகத் தொடர்ந்து இன்றளவும் அடிக்கடி என் செல் போனில் வாட்ஸ் அப் செய்தியாக உலா வருகிறது.

இந்தப்படத்தை உடனடியாக ஏழு பேருக்கு அனுப்ப உங்களுக்கு 24 மணி நேரத்தில் ஒரு நல்ல செய்தி வரும். தவறினால்…. என்பது போன்ற மிரட்டல்களும் கேன்சருக்கு உத்திரவாதமான மருந்து கிடைக்கும் கர்நாடகா செல்லும் வழியில் உள்ள வைத்தியர் குறித்த தகவல்கள்... தண்ணீரை எப்படிக் குடிக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொடுக்கும் செய்திகள். இப்படி வரும் எல்லாவற்றையும் உடனடியாக எதுக்கு வம்பு. காசா பணமா, ஃப்ரீ தானே எனறு பயந்தும் பரிதாபப்பட்டும் தங்கள் கருணா மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்தவும் தங்கள் மேதாவிலாசத்தை சபையோர்க்குக் காட்டிக்கொள்ளவும் சகட்டுமேனிக்கு ஃபார்வார்டு செய்கிறார்கள் நம் மக்கள்.

கலைவாணர் சொன்ன ‘ஒரு பட்டன தட்டிவிட்டா தட்டுல ரெண்டு இட்டிலியும் தொட்டுக்கொள்ள சட்டினியும்’ கிடைக்கும் வசதி இன்னும் நமக்கு வரவில்லை. ஆனால் ஒரு ஃபார்வார்டு பட்டனை கட்டைவிரலால் தொட்டாலே நம் செல்போன் குப்பைகளை ஓர் ஆயிரம் பேர் செல்போன்களுக்கு அடுத்த நொடியில் அனுப்ப முடிகிறது. ஏதோ நம்மால் முடிந்த சமூக சேவை.

வாட்ஸப் செயலியில் ஏன் இப்படிப்பட்ட செய்திகளும் வதந்திகளும் பேயாட்டம் போடுகிறது? ஒரே முக்கிய காரணம் இது இன்னும் இலவசம் என்பதே. நாம் பெறும் வாட்ஸப் செய்திகளில் 99 விழுக்காடு ஃபார்வார்டு மெசேஜ்கள் என்பது தான் உண்மை. சொந்தமாக தட்டச்சி செய்திகளை உருவாக்கி அனுப்பும் பயனாளிகள் மிகமிகக் குறைவே. இப்படிப்பட்ட ஃபார்வார்டு செய்யப்படும் குட் மார்னிங் மற்றும் இதர மெசேஜ்களுக்கு கட்டணமாகக் குறைந்த பட்சம் பத்து பைசா என்று நிர்ணயித்தாலே போதும். இந்த வாட்ஸ் அப் விசில்அடிச்சான் குஞ்சுகள் பவ்யமாக ஓரமாக ஒதுங்கி விடுவார்கள். வாட்ஸ் அப் என்ற இந்த அற்புதமான சமூக வலைத்தள தொடர்பு செயலியைப் பீடித்த வதந்திகள் மற்றும் சங்கடங்கள் ஒழிய இதைத்தவிர அரசாங்கத்தால் மற்றும் அந்த செயலி சார்ந்த நிறுவனங்களால் எடுக்கப்படும் பல்வேறு சட்ட பூர்வமான வழிமுறைகள் பலன் தரும் என்று தோன்றவில்லை.. 

- சசி

தீக்குளிக்கும் வாரியரும் கண்சிமிட்டும் வாரியரும்- INNERAM.COM May 05, 2018

பத்மாவத்(தி) திரைப்படம் கொஞ்சம் தாமதமாக ஆனால் மிகுந்த ஆவலுடன் பார்த்த எனக்கு சில எதிர்பாராத அதிர்ச்சிகள் காத்திருந்தது. படம் எடுக்கப்பட்ட விதம், கலை நயம், தொழில் நுட்பம் மற்றும் அழகுணர்ச்சி ததும்பும் திரைக்காட்சிகள் இவற்றில் குறை ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் திரைக்கதையில் முக்கியமான மூன்று கதாபாத்திரங்களையும் சித்தரித்த விதம் கொஞ்சம் சொதப்பலே .

தீக்குளிக்கும் வாரியர்  (WARRIOR ) 

பத்மாவதியைப் பற்றி ஏற்கனவே ஒரு போர்க்குணம் கொண்ட வீரமங்கையாக, வாரியராக(warrior) மனதில் உருவகப்படுத்தி ஒரு பிம்பம் கொண்டிருந்தேன். படம் தொடங்கும் முதல் காட்சி அதை உறுதிப்படுத்தியது என்றே சொல்லலாம். மானை வேட்டையாட வில்லும் அம்புமாக ஓடும் அழகான தீபிகாவைப் (பத்மாவதி) பார்த்ததும் ஆஹா! நாம் நினைத்தது சரியென்று தோன்றியது. அதே சமயம் கூடவே ஏனோ எனக்கு மான் வேட்டை புகழ் சல்மான்கான் நினைப்பும் வந்ததைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. அந்த ஒரு சீனோடு சரி. அடுத்த சீனில் பத்மாவதி மன்னன் ரத்தன் சிங்கின் (ஷாஹித் கபூர்) காதல் வலையில் வீழ்கிறார். அதற்குப்பிறகு வில், அம்பு, கத்தியென்ன, ஒரு அரை பிளேடு கூடக் கடைசி வரை கையில் எடுக்கவில்லை.

பத்மாவதி ரத்தன் சிங்கை காதலிக்கிறார். திருமணம் புரிந்து இரண்டாவது மனைவியாகிறார். பிறகு நன்றாக நடனமாடுகிறார். இனிமையாகப் பாடுகிறார். கணவனை சத்தியவான் மனைவி சாவித்திரி போல வில்லனிடமிருந்து தந்திரம் செய்து மீட்டு வருகிறார். சாம்பிளுக்கு ஒரு கத்திச்சண்டை கூட . இல்லை.. அட்லீஸ்ட் ஒரு வில் அம்பு எய்யும் போட்டி.. இல்லவே இல்லை.. பெண் வீராங்கனைகள் திரைப்படங்களில் சுழன்று சுழன்று போரிட்டுப்பார்த்து பழகிய நமக்கு இது ஒரு மிகவும் அசுவாரசியமான சினிமாக் கதாபாத்திரம் என்றே சொல்லலாம். படம் மேலும் தொடரத்தொடர பத்மாவதியைப் பற்றிய எனக்கிருந்த வீரமங்கை பிம்பம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உடைத்தெறியப்படுகிறது.

பத்மாவதியின் கணவன் மன்னன் ரத்தன் சிங் ஒரு மாவீரனாகக் காட்டப்படுகிறார். ஆனால் படத்தில் கொஞ்சமும் விவேகம் இல்லாதவராக சித்தரிக்கப்படுகிறார். எப்போது பார்த்தாலும் நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு போர்க்களத்தில் ஒரு வீரனாகவே இறந்து விடுவேன் என்று அடிக்கடிச்‌ சொல்லி அடம் பிடிக்கிறார். அதேபோல் மிக எளிதில் வில்லனால் வஞ்சித்துக் கொல்லப்பட்டு இறந்தும் போகிறார்.

படம் முழுக்க வில்லனாக வலம் வரும் அலாவுதீன் கில்ஜியை (ரன்வீர் சிங்) கமலின் குணா மற்றும் ஆளவந்தான் இரண்டும் கலந்த ஒரு சைக்கோவாகவும் காமக்கொடூரனாகவும் காட்டியுள்ளார்கள். இதை எதிர்த்து , ரன்வீர் சிங்கின் ரசிகர்களே கூட ஒரு கடுமையான போராட்டம் நடத்தியிருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. ஒரு சில இடங்களில் அவர் பேசும் வசனங்கள் மட்டும் என்னவோ கிருஷ்ணரின் கீதாபதேசம் போலத் தத்துவ நெடியடிக்கிறது. 

உதாரணமாக... "போர்க்களத்தில் எனக்குத் தெரிந்த ஒரே தர்மம் வெற்றி பெறுவது மட்டும் தான்."கடைசியில் பத்மாவதியை அடைய அவர் முயற்சிக்கும் காட்சியில் கொத்துக் கொத்தாக ராஜபுத்திரப் பெண்கள் நெருப்பில் விழ, இப்போதாவது பத்மாவதி கையில் கத்தியை எடுத்துப் பகைவர்கள் இரண்டு மூன்று பேரையாவது வெட்டிச் சாய்ப்பாரோ என்ற என் ஆதங்கம் கடைசி வரை நிறைவேறாத கற்பனையாகவே போய்விட்டது. படம் பார்ப்பவர்களின் நெஞ்சம் பதைபதைக்க அவரும் நெருப்பில் வீழ்கிறார். தீக்குளிக்கும் பத்மாவதி ஒரு வரலாற்று உண்மையென்பதால் இயக்குனருக்கு அதை இறுதியில் காட்டவேண்டிய நிர்பந்தமுண்டு என்பதை மறுக்கவில்லை. ஆனால் மற்றபடி பத்மாவதியைத் திரைப்பட சுவாரசியத்திற்காகவது இன்னும் கொஞ்சம் போராடும் குணத்துடன் வீரம் செறிந்தவராகக் காட்டியிருக்கலாம் என்பது என் கருத்து.

கண் சிமிட்டும் வாரியர் (VARRIER)

குடித்து விட்டு தன் பெண்டாட்டியை நடுத்தெருவில் போட்டு அடிப்பதைச் சுற்றி நின்று மக்கள் மிகச்சாதரணமாக வேடிக்கை பார்த்த ஒரு காலகட்டம். .

"அது அவன் குடும்ப பிரச்னை. இதில் நாம எப்படித் தலையிட.". "அவன் பொண்டாட்டி.. அவன் அடிக்கிறான்.. இன்னைக்கு அடிச்சுக்குவாங்க.. நாளைக்கு அவங்க மறுபடி சேந்துக்குவாங்க!"..போன்ற டயலாக்குகள் பேசி ஷோ பார்ப்பார்கள் மக்கள். 

அத்தகைய காலகட்டங்களிலும் இரண்டு விஷயங்கள் பெண்களுக்கெதிரான மிகப்பெரிய வன்கொடுமைகளாகப் பார்க்கப்பட்டது. ஒன்று காதல் கடிதம் கொடுப்பது. மற்றொன்று பெண்களைப் பார்த்து கண் சிமிட்டுவது அல்லது பேச்சு வழக்கில் சொல்லும் 'கண்ணடிப்பது'.

இதில் காதல் கடிதம் கொடுப்பவருக்கு பொதுவாக மிரட்டல்கள், திட்டுகள், லேசான தர்ம அடி மற்றும் பஞ்சாயத்து போன்றவை நடக்கும். சிலசமயம் வெளியே விஷயம் தெரிந்தால் கடிதம் பெறப்பட்ட பெண்ணுக்கு அசிங்கம் என்று சிலர் முடிவெடுத்து அந்த விஷயத்தை மறைத்து வெறும் மிரட்டல் லெவலில் முடித்து விடுவார்கள். 

ஆனால் ஒரு பையன் ஒரு பெண்ணை பார்த்துக் கண்ணடித்து விட்டால் அவன் அத்தோடு தொலைந்தான்.

முதல் காட்சியில் அந்தப் பெண் அழுது கொண்டே வீட்டிற்குச் சென்று "அந்தப் பையன் என்னைப் பார்த்து கண்ணடித்து விட்டான்" என்று சொல்வாள். அடுத்த நிமிடம் வன்முறை காட்சிகள் மளமளவென்று உருவெடுக்கும். அந்தப் பெண்ணின் தந்தை, மாமன், சகோதரர்கள் என்று ஒரு படையே திரண்டு வந்து கண்ணடித்த பையனை துவம்சம் செய்து விடும். கண்ணடித்த பையனின் அந்த ஒரு கண்ணை மட்டுமாவது நோண்டி எடுக்குமாறு சொந்தக்காரப் பெண்கள் கூட்டம் சிபாரிசு செய்யும்.

எனக்குத் தெரிந்த ஒரு பையன் இப்படிக் கண்ணடித்து மாட்டிக்கொள்ள பாதிக்கப்பட்ட பெண் வீட்டாரின் எதிரிப்படை திரண்டு வருவதற்குள் பையனின் சொந்தக்காரப் பட்டாளம் அவசர ஆலோசனை ஒன்றை நடத்தியது. இதற்கு தலைமையேற்றது இப்படிப்பட்ட விஷயங்களில் அனுபவம் வாய்ந்த பழம் தின்னுக் கொட்டைப் போட்ட ஒரு பிதாமகர்.. அவரது ஆலோசனைப்படி பையன் அவர்கள் வரும்போது தொடர்ந்து ஆனால் விட்டு விட்டு ஒரு கண்ணை மட்டும் சிமிட்டிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். காரணம் கேட்டால் அவனுக்கு கணணில் ஏதோ ஒரு கோளாறு; அதற்குச் சிகிச்சை மேற்கொண்டு வருவதாகவும் அந்தமாதிரி தப்பு தாண்டா எல்லாம் செய்யக் கூடிய பையன் இல்லை என்று விளக்கம் கூற ஏற்பாடானது.

இந்தத் திட்டம் வெற்றிகரமாகி ஏறக்குறைய எதிரிப் படையினர் நம்பி விட்டாலும் எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று அவர்கள் கண்ணடிக்கும் பையனை ஒரு நாளைக்கு 'கண்'காணிக்க என்று ஒரு நபரை விட்டுச் சென்றார்கள். இதனால் அன்று முழுவதும் நம் ஹீரோ கண்ணடித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டியதாகி விட்டது. 

அதன் பின்னர் சில நாட்களுக்கு அவன் அறியாமலேயே கண் துடித்துக்கொண்டே இருந்ததாக என்னிடம் புலம்பினான். அவனுக்கு இதை விட கொடுமையான தண்டனை இருந்திருக்க முடியுமா என்ன? அந்த பையன் மேலும் சொன்னது "இதற்கு பதில் உதையோ அல்லது கொஞ்சம் தர்ம அடியோ கிடைத்திருந்தால் கூட சந்தோசமாக நான் வாங்கியிருப்பேன்."

இப்போது இந்தக் கதை அப்படியே உல்ட்டா. பிரியா வாரியர் (இவருக்கும் கிருபானந்த வாரியாருக்கும் எந்தச் சம்பந்தம் இல்லை) ஒரு கேரளத்து புதுமுக இளம்நடிகை. யூ-டியூப்-பதிவில் ‘ஒரு அடார் லவ்’ என்ற மலையாளப் படத்தின் பாடல் காட்சிக்காக இவர் ஒரு பையனைப்பார்த்து கடந்த இரண்டு மாதங்களாகக் கண்ணடித்து கொண்டிருக்கிறார். இந்தக் கட்டுரை எழுதும் போது இதுவரை குறைந்தபட்சம் ஆறரைக் கோடி தடவைகளுக்கும் மேலாக கண்சிமிட்டி விட்டார். இந்தக் கட்டுரை பதிவாகும்போது கண்ணடிப்புகள் இன்னும் சில பல லட்சம் தடவைகள் கூடியிருக்கலாம். அவரைச் சமூகமும் வலைத்தளங்களும் 'ஸோ கியூட்' என்று தாங்கிக் கொண்டாடி வருகிறது. அவருக்குப் பாராட்டுகள் பெருகுகிறது. வாய்ப்புக்கள் குவிகின்றன. ‘லைக்’குகள் அள்ளுகிறது. விதவிதமாக கண்ணடிக்க சொல்லிக்கொடுத்து அவர் நடிக்கும் பல்வேறு விளம்பரப்படங்கள் தயாராகி வருகின்றன. ஒரு காலத்தில் கண்ணடித்து அடிவாங்கிய அனைத்து இளைஞர்களும் (இப்போதைய குடும்பஸ்தர்கள்) இதைப்பார்த்து ரத்தக் கண்ணீர் வடிப்பார்கள் என்பதில் ஏதாவது சந்தேகம் உண்டா என்ன?.

-சசி

தங்கம் வாங்கலையோ தங்கம்! INNERAM.COM DATED APR 17, 2018

 

 தங்கம் வாங்கலையோ தங்கம்!

 
பொன்னியின் செல்வன் நாவலின் முதல் காட்சியில் நாம் காண்பது வந்தியத்தேவனின் புரவி செல்லும் வழியெங்கும் உற்சாகம் பொங்க மக்கள் கொண்டாடும் நாளான ஆடி பதினெட்டு என்றழைக்கப்படும் ஆடிப்பெருக்கு.

பலகாலமாக தமிழ் மக்கள் மேலும் வளம் செழிக்கச் செல்வம் தழைக்கக் செய்யும் நாளாக ஆடிப்பெருக்கைக் கொண்டாடி வந்தார்கள். ஆடிப்பெருக்கு அன்று வாகனங்கள், துணிமணிகள், அணிகலன்கள் வாங்குவது மற்றும் சுபகாரியங்கள் செய்வது போன்ற நம்பிக்கைகளைத் தொன்றுதொட்டு செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

எப்படி எங்கிருந்து திடீரென்று இந்த அட்சய திருதியை தோன்றி ஆடிப்பெருக்கை பின்னுக்குத் தள்ளியது? இது கண்டிப்பாகத் தங்கம் வாங்க வேண்டிய ஒரு தினம் என்று ஒவ்வொரு வருடமும் மக்களைத் தெருத்தெருவாக அலைய வைப்பது யார்? இந்தக் கேள்விகளுக்குச் சுருக்கமான ஒரே விடை தங்க நகைகள் விற்கும் வணிகர்களின் சூட்சுமம் அல்லது கூட்டு சதி என்றே தோன்றுகிறது.

அட்சய திருதியை அன்று தங்கம் வாங்கினால் மேலும் தங்கம் சேரும் என்ற ஓர் அதீத நம்பிக்கையில் பீடிக்கப்பட்டு மக்கள் அன்று நகைக்கடைகளைக் கூட்டம் கூட்டமாக மொய்ப்பதும் வலியச் சென்று ஏமாறுவதும் கொஞ்சம் வருடங்களாக அமோகமாக நடந்து கொண்டு வருகிறது. சட்டியில் இருந்தால் தானே அகப்பையில் வரும்? அட்சய திருதியைக்கு நகை வாங்கினால் மேலும் நகை எப்படி மற்ற நாளில் சேரும். கையில் உங்களிடம் அவ்வளவு பணம் இருந்தால் தானே மீண்டும் நகை வாங்க முடியும்? கல்யாணம் செய்து கொண்டு வரதட்சிணையாக நகைகள் பெற்றாலொழிய இது சாத்தியமில்லை என்று யாரும் புரிந்து கொள்ள மறுப்பது வினோதம்.

பல வருடங்களுக்கு முன்னர் ஒரு அட்சய திருதியைக்கு ஓரிரு தினங்களுக்கு முன், என் நண்பர் ஒருவர் அட்சய திருதியை அன்று பல்லியைப் பார்த்தால் நன்மை வரும். ஆனால் அன்று பல்லிகள் நம் கண்ணில் தென்படுவது மிக அபூர்வம் என்றும் ஒரு கதையைச் சொல்ல நானும் அதை என் மனைவியிடம் எதேச்சையாகச் சொன்னேன். எப்படியோ இந்த ரகசியம் சமூக வலைத்தளங்கள் இல்லாத அந்தக் காலத்திலேயே வெளியே வைரலாகப் பரவி விட்டது. அந்த அட்சய திருதியை நாளில் குறைந்தபட்சம் ஒரு பல்லியை எப்படியாவது பார்த்து விட்டுத் தான் மறுவேலை என்று எனக்குத் தெரிந்த நண்பர்கள் பலரின் வீடுகளில் பெண்கள் மூலைமுடுக்கெல்லாம் தேடத் தொடங்கினார்கள். ஆச்சரியமாக எங்குப் பார்த்தாலும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் பல்லிகள் அன்று மட்டும் ஏனோ வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு வெளியே வர மறுத்து அடம் பிடிக்கச் சம்பந்தப்பட்ட வீட்டில் உள்ள கணவர்கள் அனைவரும் ‘அப்பாடா... நகை வாங்க தெருத்தெருவாகச் சுற்றும் வேலை மிச்சம்’ என்று அக்கடாவென ஓய்வெடுத்தார்கள்.

விதி லேசில் விடுமா என்ன? “ஏங்க! பல்லி ஒண்ணையும் காணும்.. எல்லாத்துக்கும் பொறாமை... கண்ணுல படாம ஒளிஞ்சிடு‌ச்சிங்க. (இவள் என்ன நிஜமாகவே பல்லியைத்தான் சொல்கிறாளா?) வாங்க.. போய் சின்னதா ஒரு கம்மல் வாங்கிட்டு வந்திடலாம்” .என்பது போன்ற டயலாக்குகள் எல்லார் வீட்டிலேயும் பரவலாக ஒலிக்கத்தொடங்கி விட்டன. வெளியே கிளம்பும்போது என் கண்ணில் ஒரு குட்டி பல்லி ஒன்று தென்படச் சந்தோஷத்தில் துள்ளிக் குதித்து “ஆ, இதோ ஒரு பல்லி.. என் முன்னாலே... நான் ஒரே ஒரு புன்னகையில் கண்டேனே!” என்று பாடத்தொடங்க என் மனைவியோ “பரவாயில்லங்க! சாயந்தரம் ஆறுமணிக்குள்ள பல்லியப்பார்த்தா தான் நல்லதாம். இப்போ மணி ஏழரை.” என் பர்ஸுக்கு அன்று ஏழரைச் சனி என்று புரிந்து நொந்து கொண்டு கிளம்பினேன்.

இதற்கிடையில் இந்த அட்சய திருதியைப் பற்றி மேலும் விளக்கம் தரும் விதமாகப் சமீபத்தில் புதிய விவரங்கள் சில முளைத்தன. அதாவது அட்சய திருதியைக்கும் தங்கத்திற்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை. ஆனால் இதற்கும் வெள்ளை நிறத்திற்கும் மிகுந்த தொடர்புண்டு. அதனால் பசு, பால், தயிர் வாங்குவது மற்றும் இவற்றைத் தானங்கள் செய்வதும் வெள்ளை நிற ஆடைகளை அணிவதும் நலன் பயக்கும் என்றும் சொல்ல ஆரம்பித்தார்கள். (தானமோ தருமமோ செய்வதற்கு நல்ல நாள் பார்க்க வேண்டுமா என்ன?)

இது என்னடா வம்பு என்று அதிர்ச்சியுற்ற நகைக்கடைக்காரர்கள் சுதாரித்துக்கொண்டு அதனால் என்ன? வெள்ளை நிறத்தில் உள்ள வெள்ளி மற்றும் பிளாட்டினம் நகைகளை எங்களிடம் வாங்கி வளமும் நலமும் பெறுங்கள் என்று கூவ ஆரம்பித்து விட்டார்கள். ஆனாலும் நம் மக்களுக்கு மஞ்சள் நிற உலோகத்தின் மீதுள்ள பிரியமும் ஆசையும் அலாதியானது. அதனால் வெள்ளை நிறத்தை ‘ச்சீ’ என்று ஒதுக்கி விட்டு தங்கமே... உன்னைத்தான் தேடி வந்தேன் நானே... என்று மீண்டும் கொஞ்சத் தொடங்கினார்கள். இதன் விளைவு இப்போது மொத்த உலகத் தங்க இருப்பில் பத்துச் சதவிகிதம் இருப்பது நம் நாட்டில் தான் என்பது ஒரு ஆதாரபூர்வமான புள்ளி விவரம். இந்தப் புள்ளி விவரத்தில் வராத தங்கம் இன்னும் ஏராளம். அன்றாடம் குடிக்கக் கஞ்சிக்கு வழியில்லாதவர்கள் வீட்டில் கூடக் குறைந்தபட்சம் ஒரு ஐந்து சவரன் தங்கமாவது இருக்கும் என்பது நாம் எல்லோரும் அறிந்த உண்மை.

நம் மக்களின் இந்தத் தங்க மோகத்தை வெற்றிகரமாகத் தங்கள் வணிகத்திற்குச் சாதகமாக்கி கொள்ளும் நகை வியாபாரிகள் அடிக்கும் கொள்ளை மிகவும் குரூரமானது. பத்துக்குப் பதினைந்து அடியில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட ஒரு நகைக்கடை நிறுவனம் எப்படி ஓராண்டிலேயே கோடிக்கணக்கில் விளம்பரம் செய்ய முடிகிறது? அப்படியானால் அவர்களது லாப விழுக்காடு எந்த அளவுக்கு இருக்கும் என்று நீங்களே யூகித்துக் கொள்ளலாம்.

நகை வாங்கப் போகும் உங்களிடம் அவர்கள் சொல்லும் விசித்திரமான கணக்கு ஒன்றுக்கு மண்டையை ஆட்டி விட்டு அவர்கள் தரும் டூப்ளிகேட் கிரேப் ஜூஸையும் சந்தோஷமாகக் குடித்து விட்டு நீங்கள் நகை வாங்குவது தான் அவர்கள் அடிக்கும் கொள்ளைக்கு முதல் அஸ்திவாரம். மொத்த தங்க விலையில் சேதாரம் என்று கூறி குறைந்தபட்சம் பதினைந்திலிருந்து முப்பது சதவிகிதம் வரை  கூட உங்களிடம் கூடுதலாக வசூலிப்பார்கள். நிஜமாகவே நகைகள் செய்யும் போது இத்தனை சேதாரம் ஏற்படுமா என்ன? அந்தச் சேதாரமான தங்கம் என்ன ஆவியாகப் போய் விடுமா? ஒரு காலத்தில் பொற்கொல்லர்கள் கைகளால் நகைகள் செய்யும் போது கொஞ்சம் தங்கம் சேதாரம் நேர்ந்திருக்கலாம். ஆனால் இப்போது மிக நுண்ணியத் தொழில்நுட்பத்தில் மேம்பட்ட இயந்திரங்களில் உருவாகும் நகைகளில் ஏற்படும் சேதாரம் மிகமிகக் குறைவே. அப்படியே ஆகும் சிறிதளவு சேதாரத் தங்கமும் நகைக்கடை வியாபாரிகளிடம் பத்திரமாக இருக்கும் என்பது தான் உண்மை.

இதை ஏன் நமது அரசாங்கமோ மற்ற சமூக அமைப்புகளோ நீதிமன்றங்களோ ஏன் கண்டுகொள்வதில்லை என்பது நம் நாட்டுக்கே உரித்தான பதிலின்றித் தொக்கி நிற்கும் எண்ணற்ற மில்லியன் டாலர் கேள்விகளில் ஒன்று.

 

- சசி

கவர்னரும் தமிழும்! INNERAM.COM ---------------------- DATED APR 13, 2018

கவர்னரும் தமிழும்!

சமீபத்தில் ஒரு நிகழ்ச்சியில் தமிழக கவர்னர் உரையின் தொடக்கத்தில் ‘வணக்கம்’ என்று தமிழில் கூறி விட்டு ஒரு சில வினாடிகள் இடைவெளி விடவே பார்வையாளர்களிடையே பலத்த கரகோஷம்…மீண்டும் உரையைத் தொடங்கிய கவர்னர் (ஆங்கிலத்தில் தான்) தமிழ் மக்களைக் கவர்ந்து விடுவதற்கு 'வணக்கம்' என்ற இந்த ஒற்றைத்தமிழ் வார்த்தையை மட்டுமே சொன்னால் போதுமானது என்று கூறினார்.

சமீபத்தில் இதேபோல் ஒரு விழாவில் பிரதமர் மோடி பேசத் தொடங்குமுன் தமிழில் தான் ஏற்கனவே மனப்பாடம் செய்த ஒரு சில வாக்கியங்களைக் கடித்துக் குதறித் தட்டுத் தடுமாறி பேச அவருக்கும் அரங்கத்தில் பலத்தக் கைதட்டல் விண்ணைப் பிளந்தது. அந்தக் கைதட்டல்கள் வேண்டுமானால் அவருடைய மனப்பாடம் செய்யும் திறனுக்கு என்று கொள்ளலாமே தவிரக் கண்டிப்பாக அவர் பேசிய தமிழுக்காக அல்ல என்பதே என் கருத்து.

வேற்று மாநிலத்தவரோ அல்லது வேற்று மொழிக்காரர்களோ தமிழில் ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசினாலே தமிழ் மக்கள் புளகாங்கிதம் அடைந்து விடும் உளவியல் நுட்பம் எனக்கு நிச்சயமாக இன்னும் பிடிபடவில்லை. ஹிந்தி பேசும் தமிழர்களைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்ட வட மாநிலத்தவரை நீங்கள் எப்போதாவது பார்த்ததுண்டா? உண்மையில் அவர்கள் நீங்கள் பேசும் ஹிந்தியில் தவறு இருந்தால் அதைக் கேலி செய்து சுட்டிக்காட்டுவார்களே தவிர ஒரு போதும் மகிழ்ச்சியோ ஆச்சரியமோ அடைவதில்லை.

அந்தக்கால மெஹ்மூத் படம் தொடங்கி இந்தக்கால ஷாருக்கான் திரைப்படம் வரை தமிழர்களின் ஹிந்தி மற்றும் ஆங்கிலம் பேசும் தொனியைக் கிண்டல் செய்து நக்கலடிப்பதே இவர்கள் வாடிக்கையும் வேடிக்கையுமாகக் கொண்டுள்ளார்கள்.

ஒவ்வொரு மொழி சார்ந்த மாநிலத்தவர்க்கு அவரவர்க்குரிய பேச்சுத்தொனி உண்டு என்பதை மறுக்க முடியாது. உதாரணத்திற்கு மலையாளிகள் ஆட்டோவை ஓட்டோ என்றும் ஆபீஸ்க்கு ஓபிஸ் என்றும் கூறுவதைக் கேட்டிருக்கலாம். சில வட மாநிலத்தவர்கள் ஈசி என்பதை ஈஜி என்றும் பீகார் மாநிலத்தைச் சேர்ந்த பலர்five என்பதற்குphiveஎன்றும் சொல்லக்கேட்டதுண்டு. இது உலகம் முழுக்க உள்ள இனம் மற்றும் மொழி சார்ந்த பழக்கத்தினால் ஏற்பட்ட சரிப்படுத்தக்கூடிய ஒரு உரையாடல் சிக்கலே.

பல வருடங்களுக்கு முன் பணிமாற்றம் காரணமாகத் தில்லிக்குச் சென்ற போது எனக்கு நேர்ந்த அனுபவங்களை இங்கு நினைவு கூர விரும்புகிறேன். முதன்முதலில் அலுவலகத்திற்குச் சென்றதும் என்னிடம் அவர்கள் ஆச்சரியப்பட்ட மற்றும் அதிசயப்பட்ட முக்கியமான விஷயம் "என்ன உங்களுக்கு ஹிந்தி தெரியாதா?" என்பதே. ஓரிரு வாரங்களுக்குப் பின்னர் அவர்கள் கேட்டது "என்ன நீங்கள் இன்னும் ஹிந்தி கற்றுக்கொள்ளவில்லையா?" அவர்களைப் பொறுத்தவரை ஹிந்தி தெரிந்து வைத்திருக்க வேண்டியது ஒவ்வொருவரின் பிறப்புரிமை மாதிரி ஒரு பிறப்புக் கடமை. ஒரு மொழியைக் கற்றுக்கொள்ள எவ்வளவு அவகாசம் தேவைப்படும் என்பதெல்லாம் அவர்கள்கணக்கில் எடுத்துக்கொள்வதில்லை.

ஓரளவு சுமாராக ஹிந்தி பேசக் கற்றுக் கொண்டதும் அவர்கள் செய்தது நான் பேசும் ஹிந்தியில் உள்ள குற்றம் குறைகளைக் கண்டுபிடித்துத் தங்களுக்குள் கூடிப் பேசி கேலி செய்து சிரித்துக்கொள்வதே.  சில காலம் கடந்த பின்னர் நான் ஹிந்தியில் சரளமாகப் பேசத்தொடங்கிய பின்னும் அவர்கள் எந்த ஒரு ஆச்சரியமோ மகிழ்ச்சியோ காட்டிக்கொள்ளவில்லை. இப்போது அவர்கள் நான் பேசுவதைக் கூர்ந்து கவனித்து அதில் தவறுகள் கண்டு பிடிப்பதில் மிகுந்த சிரத்தைக் காட்டினார்கள். அப்போதெல்லாம் அவர்களிடம் நான் சிரித்தபடி சொல்வது.. தொழில் நிமித்தம் வட இந்தியாவிலிருந்து வந்து மாமாங்கமாகத் தமிழ் நாட்டில் வசிப்பவர்கள் கூட இன்னும் தமிழில் ‘நம்பள்கி நிம்பள்கி’ லெவலை தாண்டவில்லை என்ற உண்மையைத்தான்.

இந்தப்பிரிவைச் சேர்ந்த வட இந்தியர்களில் மொத்தத்தில் தொண்ணூறு சதவிகிதம் பேர் இன்னும் ஒரு வாக்கியம் கூட தமிழில் பேசத்தெரியாதவர்களே. இங்கு அவர்களுக்கு அத்தகைய நிர்ப்பந்தமும் ஏற்பட்டது இல்லை. தமிழகம் புலம் பெயர்ந்த தமிழ் பேசத் தெரிந்த வட இந்தியர்களை விடத் தமிழ் கற்றுத் தேர்ந்த ரஷியர்களும் ஜப்பானியர்களுமே அதிகம் என்பதே நிதர்சனம்.

நான் முதலில் கூறிய நிகழ்ச்சியில் கவர்னர் மேலும் பேசுகையில் தான் ஆசிரியர்களை வைத்து மும்முரமாகத் தமிழ் கற்றுக்கொள்வதாகவும் கூடிய விரைவில் உங்களிடம் தமிழில் முழுமையாக உரையாற்றுவேன் என்றும் சொன்னார். அவர் ஆற்றப் போகும் அந்தத் தமிழுரைக்காக நானும் மிகுந்த ஆவலுடன் காத்திருக்கிறேன்.

-சசி

 

விளம்பும் அறமோ விளம்பரம்! INNERAM.COM DATED APR 9, 2018

கடந்த பொங்கல் பண்டிகை சமயத்தில் தொலைக்காட்சியில் ‘அன்பே அன்பே’ என்று சரவணா ஸ்டோர்ஸ் உரிமையாளர் ஓடி வரும் விளம்பரத்தின் போது பாய்ந்து சென்று ரிமோட்டை எடுத்து சேனல் மாற்றியதுண்டென்றால் மேலே தொடரவும். இல்லை, அந்த விளம்பரத்தை ரசித்துப் பார்த்த நபர் நீங்கள் என்றால் நமக்குள்ளே கொஞ்சம் கூட கெமிஸ்ட்ரி இல்லை என்று அர்த்தம்.

தயவு செய்து நீங்கள் வேறு கட்டுரை வாசிக்கப் போய் விடலாம்.

இந்த விளம்பரம் தொலைக்காட்சியில் வரும் போதெல்லாம் நான் “அன்பே அன்பே… கொல்லாதே” என்று கூச்சலிட்டபடி ரிமோட்டை நோக்கி ஓடிச் செல்வதும் விளம்பரத்தில் அவர் ஹன்ஷிகாவை நோக்கி ஓடி வருவதுமாக வீட்டுக்குள் ஏதோ ஓட்டப் பந்தயம் நடப்பது போல் இருக்கும். பொதுவாக என்னுடைய இலக்கு அவர் ஹன்ஷிகாவை சென்று அடைவதற்குள் சேனலை மாற்றிவிட வேண்டும் என்ற துடிப்புடன் இருக்கும். பெரும்பாலான சமயங்களில் இதில் நான் தான் படு தோல்வி அடைவேன். மற்ற சமயங்களில் வெற்றிகரமாகச் சேனலை மாற்றி விடுவேன். ஆனால் மாற்றிய சேனலிலும் துரதிர்ஷ்டவசமாக அதே விளம்பரம் தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கும்.

மாற்றப்பட்ட சானலில் அவர் வெற்றிகரமாக ஹன்ஷிகாவிடம் வந்து சேர்ந்திருப்பார் அல்லது பாட்டு பாடி முடித்திருப்பார். இந்த விளம்பரம் நிஜமாகவே ஏதேனும் வியாபார யுக்தியா அல்லது சரவணா ஸ்டோர்ஸ் உரிமையாளரின் திரையில் நாயகனாகத் தோன்ற விரும்பும் ஆசையைத் தீர்த்து வைத்துக் கொள்ளச் செய்யும் முயற்சியா என்பது என் மர மண்டைக்கு இன்னும் எட்டாத ஒரு விஷயம். ஆனால் ஒன்று மட்டும் புரிகிறது. இந்த விளம்பரம் அவருக்கு வியாபாரத்தைப் பெருக்கித் தந்ததா என்பது மிகுந்த ஒரு கேள்விக்குறியே ஆனாலும் இது தினம் தினம் என்னைப் போன்றவர்களுக்குத் தந்தது கொஞ்சம் பொறாமை கலந்த ஒரு கோபம் என்பது தான் உண்மை.

ஒரு காலத்தில் நாமெல்லாம்குடும்பத்துடன் வெகுவாக ரசித்து வந்த விளம்பரங்கள் இன்று ஏனோ தானோவென்று ஒரு கிரியேட்டிவிட்டி இல்லாமலும், தரமற்றும், நேர்மையின்றியும் போனதற்கு என்ன காரணம்.? செங்கல் சைஸில் மொபைல் ஃபோன் இருந்த காலத்தில் சிறிய மொபைல் ஃபோன் ஒன்றை அறிமுகப்படுத்திய எரிக்ஸன் விளம்பரம் ஒன்றில் ஹோட்டல் ரெஸ்டாரண்டில் அமர்ந்தபடி ஒரு பெண் சிறிய மொபைல் ஃபோன் ஒன்றைக் காதில் அணைத்து வைத்துப் பேசிக் கொண்டிருப்பாள். எதிரே தூரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் நம் வயதான நாயகர் தன்னிடம் தான் அந்தப் பெண் சைகையில் பேசுகிறாள் என்று எண்ணியபடி மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருப்பார்.

கடைசியில் அந்தப் பெண் அழைப்பதாக எண்ணி அருகில் வர அவள் காதிலிருந்து மொபைலை எடுத்து விட்டு இவரைப் பார்த்து “ஒன் பிளாக் காஃபி பிளீஸ்” என்பாள். அப்போது தான் தெரியும் அது மொபைல் போன் பேச்சு என்று. அசடு வழியும் அந்த வயதான நாயகர் மட்டுமல்ல, முதன் முறை பார்க்கும் போது நாம் உட்பட அனைவரும் ஏமாந்திருப்போம். அன்றைய காலக் கட்டத்தில் மிகவும் பரவலாக அனைவராலும் பேசப்பட்ட, எதற்கும் அசராத சோ உட்பட வெகுவாகப் பாராட்டிய ஒரு விளம்பரம் இது.

இன்றைக்கு இருபது அல்லது முப்பது வருடங்களுக்கு முன்னர் இளைஞர்களாக இருந்தவர்கள் சினிமா தியேட்டரில் படம் போடுவதற்கு முன் தோன்றும் அந்த லிரில் சோப்பு விளம்பரம் வருவதற்குள் அதைத் தவற விடக்கூடாதென்று தலை தெறிக்க உள்ளே செல்ல அவசரமாக ஓடும் அனுபவத்தை மறந்திருக்க முடியாது. அருவியில் நனைந்த படி லா.. லாலா லா...லாலா லா... லாலா லா...என்று பின் புலத்தில் இசையுடன் தலையைச் சிலுப்பியபடி குளிக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கு லிரில் அழகி என்றே பெயர் வைத்து விட்டார்கள். புகழின் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்த அந்தப் பெண்ணுக்கு அந்தக் குறிப்பிட்ட விளம்பரம் எடுப்பதற்காகத் தொடர்ச்சியாக அருவியில் குளிக்க வேண்டியிருந்ததாகவும் அதனால் ஜன்னி வந்து இறந்து விட்டதாகவும் பிற்காலத்தில் புரளி வந்தது. அதற்குப் பிறகு அந்த விளம்பரம் இன்னும் பிரபலமானது மட்டுமல்ல. பெருசுகளும் பெண்களும் கூட உச்சுக் கொட்டியபடி பரிதாபப்பட்டுக் கொண்டே அந்த விளம்பரத்தைப் பார்த்து ரசித்தார்கள்.

இப்போது வரும் விளம்பரங்களைப் பொதுவாக ஐந்து அல்லது ஆறு பிரிவுகளில் அடக்கி விடலாம். ஆடைகள் மற்றும் வேஷ்டி விளம்பரம், நகைக்கடை விளம்பரம், இரும்பு கம்பி விளம்பரம், குழந்தை உணவு மற்றும் பெண்கள் உபயோகிக்கும் வஸ்துக்கள்.. சொச்சமாக மசாலா பொருள்கள், சமையல் எண்ணெய் மற்றும் வாகனங்கள். 

காலையிலிருந்து மாலை வரை ஒரு மொட்டைத்தலை நகைக்கடை உரிமையாளர் நம்மைக் குடும்ப நண்பராகப் பாவித்துக்கொண்டு “வேற எங்கயும் நகை வாங்கி ஏமாறாதீங்க...என் கிட்டயே வாங்கி ஏமாறுங்க” என்று அடம் பிடிக்கிறார்.

ஒடுங்கலான தேகத்துடன் ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து ராட்டைச் சுற்றும் காந்தியைப் பார்த்துப் பழகிய நமக்குத் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியின் முழு விஸ்தீரணத்தில் நடு நாயகமாக அமர்ந்து ராட்டைச் சுற்றியபடி வேஷ்டி வாங்கச் சொல்லும் பிரபுவை பார்க்கும் போது நேயர்களுக்கு மிகவும் ரசாபாசமாக இருந்தால் அது நியாயமே. நல்லவனாக வேஷம் போட்டு பின்னர் வில்லத்தனம் காட்டும் வேடங்களில் நடிக்கும் நடிகர் கிட்டி நம்மிடம் அம்மன் டிஎம்டி முறுக்கு கம்பி ரொம்ப நல்ல கம்பி என்று வாங்கச் சொன்னால் நம்ப மனம் மறுக்கிறது. பிரபு காலையில் எம்சிஆர் வேஷ்டி கட்ட சொல்கிறார். மத்தியானம் கல்யாண் ஜ்வல்லர்ஸில் நகை வாங்குவது ரொம்பச் சீப் என்று சிபாரிசு செய்கிறார். ஜெயம் ரவியோ “தோள் தட்டி வா! ஆலயா வேட்டி அணிந்து வா” என்று கட்டாயப்படுத்தி விட்டு அடுத்த விளம்பரத்தில் சூட்டும் கோட்டும் அணிந்து இரும்பு கம்பி விற்க வருகிறார். சேனலை மாற்றினால் அங்கேயும் அதே கதி தான் என்பதால் தெரிந்ததால் எல்லாவற்றையும் நாமும் வேறு வழியில்லாமல் பார்த்துத் தொலைக்கிறோம்.

‘ஹார்பிக் பாத் ரூம் சாலஞ்ச்’ என்று கூவிய படி வீடு வீடாகச் சென்று டாய்லெட் சுத்தம் செய்யும் பழைய நடிகர் அப்பாஸ் எப்போது நம் வீட்டுக்கு வருவார் என்று பலரும் வீடுகளில் அழுக்கான டாய்லெட்டோடு ஆவலோடு இன்னும் காத்திருப்பதாகக் கேள்வி.

வெகு சர்வ சாதாரணமாக அதிர்ச்சி அளிக்கும் பல விளம்பரங்கள் தினமும் நம் வீட்டுத் தொலைக்காட்சி பெட்டியில் நம்மைக் கடந்து செல்கின்றன. "கொஞ்சம் இரு. நான் ஷேவ் செய்துட்டு வரேன்..”“ஏய்! நீ நேற்று தானே ஷேவ் செய்த." இந்தச் சம்பாஷணை இரு வாலிபர்களுக்கிடையில் நடந்ததென்றால் அது ஆச்சரியம் இல்லை. அதுவே தொலைக்காட்சியில் தோன்றினால் கொஞ்சம் கூடுதல் ஆச்சரியம். ஆனால் உண்மையில் விளம்பரத்தில் இந்தச் சம்பாஷணை நடப்பது இரண்டு இளம் யுவதிகளுக்குள்ளே என்பது கொஞ்சம் அல்ல நிறையவே அதிர்ச்சி தரும் விஷயம் தான். 

இன்னொரு விளம்பரத்தில் ஒரு குட்டிப்பெண் பள்ளி சீருடை அணிந்து வகுப்பறையில் கையில் நாப்கின் வைத்தபடி மற்ற மாணவிகளுடன் சேர்ந்து கூட்டு நடனம் ஆடுகிறாள்.

பல சமயங்களில் சில நல்ல விளம்பரங்கள் ஒரிஜினல் மொழியிலிருந்து தமிழ் மாற்றம் செய்யும் போது மிகவும் மோசமாகி விடுகிறது. “ஏன்னா... இது கொஞ்சமா குடிக்குது” என்று வருகிற பைக் விளம்பரம் உட்பட. “ஒரு காப்பீடு இருக்கணும்” என்ற பாடல் வரும் இன்சூரன்ஸ் விளம்பரத்தில் நம் காதில் விழும் வார்த்தை ‘காப்பி டே இருக்கணும்’ என்பது தான். மொழி மாற்றம் சரிவரச் செய்யத் தவறினால் அர்த்தத்தையே அனர்த்தமாக்கி விட முடியும் என்பதற்கு இது ஒரு உதாரணம். எத்தனை பேருக்கு காப்பீடு என்றால் தெரியும், இதற்கு இன்சூரன்ஸ் என்றே சொல்லி விட்டுப் போய் விடலாம். சில விளம்பரங்கள் அதில் நடிக்கும் அமெச்சூர் நடிகர்களின் அதீத நடிப்பினால் குட்டி சுவராகி விடுகிறது. உதாரணங்கள் சில.

“பல் கூச்சம் என்று என்னிடம் வரும் மக்கள்.. டாக்டர் பல் ரொம்பவும் கூசுகிறது என்று சொல்கிறார்கள்”. சந்தேகமே இல்லை இது போலி டாக்டர் தான் என்று இந்த விளம்பரம் நம்மை நம்ப வைக்கிறது. பங்கஜ கஸ்தூரி இருமல் மருந்துக்காகப் பலமாக இருமிக் காட்டும் பாட்டி.. அடுத்தது மாருதி கார் சீட் பெல்ட் போட மறந்த அப்பாவிடம் “அப்பா நீங்க சீட் பெல்ட் போடலன்னா எனக்கு ரொம்பப் பயமா இருக்கு”ன்னு விம்மி விம்மி அழுது காட்டும் சிறுவன்.. இப்படியாக இந்த லிஸ்ட் மிகப் பெரியது.

சரி அப்படியென்றால் உனக்கு இதுவரை வந்த எந்த விளம்பரமும் பிடிக்கலையா என்று நக்கலாகக் கேட்பவர்களுக்கு நல்ல விளம்பரத்திற்கான ஒரு சாம்பிள் இதோ. . பஜாஜ் பைக் விளம்பரம்.. பாலைவனப் பிரதேசம்... ஒரு இளம் பெண் நிறையத் தண்ணீர் குடங்களை வைத்தபடி அந்த வழியே செல்லும் வண்டியை விட்டு விட்டுத் திகைத்து நிற்பாள்.

 https://youtu.be/oNdQYnDN68Y 👈

"வண்டிய நான் விட்டுட்டேனே.... என்னா செய்வேன்?"

பைக்கில் வரும் இளைஞர் ஒருவர் லிப்ட் தர முன் வர அவள் முகத்தைச் சுளித்தபடி "ஏய் இந்த ஆளுக்கு இல்ல.. முறுக்கு மீசை"

தயங்கியபடி பானைகளைத் தலையில் சுமந்தபடியே கூச்சத்துடன் பைக்கில் அந்தப் பெண் அமர்வாள். மெதுவாகச் சிரிக்கத் தொடங்கிப் பின்னர்,

"வண்டி ஓடுற ஜோருலே… குலுங்கல் இல்ல இல்ல… இல்ல இல்ல... டோய்… மோட்டார் சைக்கிள் செம்ம தூளு டோய்… குலுங்கல் இல்ல இல்ல டோய்:.

இருவருக்கும் இடையே லேசான ஒரு உரசல் கூட இல்லாமல் தலையில் அடுக்கிய பானைகளுடன் அழகிய சர்க்கஸ் கவிதையாக தொடரும் மோட்டார் சைக்கிள் பயணம். எத்தனை முறை பார்த்தாலும் அலுக்காத இந்த விளம்பரம் மிகவும் நேர்மையாகவும் கொஞ்சம் கூடக் கவர்ச்சியோ விரசமோ இல்லாமல் எடுக்கப்பட்ட விதம், மேலும் பாடல் எளிமையான தமிழ் மொழி மாற்றம் செய்யப்பட்டிருப்பது போன்றவை இதன் வெற்றிக்கு ஒரு மிக முக்கியக் காரணம் என்று சொல்லலாம்.

கடைசியாக இப்போது என் எண்ணமெல்லாம் அடுத்து ஆடித் தள்ளுபடி சீசனில் வரப்போகும் தொலைக்காட்சி விளம்பரத்துக்கு ‘பெஸ்டு பெஸ்டு’ சரவணா ஸ்டோர்ஸ் உரிமையாளர் என்ன ஐடியா வைத்திருக்கிறார், நயன்தாராவா அல்லது கீர்த்திச் சுரேஷா என்ற பீதியில் உறைந்திருக்கிறது. பலரும் சமூக வலைத்தளங்களில் இவர் தோன்றும் விளம்பரங்களுக்கு எதிர்மறையான கடும் விமர்சனங்களை வைத்தாலும் இன்னும் சிலர் இதை அவரது தன்னம்பிக்கை சார்ந்த விஷயமாகப் பார்ப்பது எனக்கு மிகுந்த ஆச்சர்யத்தை அளிக்கிறது.

இத்தோடு உங்கள் தொலைக்காட்சி பெட்டியை உடைப்பது அல்லது விற்பது என்ற ஏதாவது ஒரு இறுதி முடிவு எடுக்காதவரை இந்த வகையான விளம்பரங்களில் இருந்து நீங்கள் தப்பிக்க முடியாது. ஓடவோ ஒளியவோ முடியாது. ஏனென்றால் அனைத்து சானல்களும் இத்தகைய விளம்பரங்களை மேலும் மேலும் ஒளிபரப்பத்தான் போகிறது. நீங்களும் வேறு வழியில்லாமல் பார்த்தாகிய வேண்டிய கட்டாயத்தில் தான் இருக்கிறீர்கள். ஆனாலும் இதில் உருப்படியான ஒரு நல்ல விஷயம் என்னவென்றால் உங்களது பொறுமையுணர்ச்சி கூடவும் படிப்படியாகக் கோப குணம் குறைந்து நீங்கள் ஒரு சாந்த சொரூபியாக மாறவும் வாய்ப்பு நிறையவே உள்ளது என்பது தான்.

- சசி

 

  

சசி 2.0 Written by நூருத்தீன்....மீண்டும் நூருத்தீன் Written by சசிதரன்.

சசி 2.0

Written by நூருத்தீன்
.

கடந்த வாரம் புதன்கிழமை. உறங்கும் முன் யதேச்சையாக அந்த மின்னஞ்சலைப் பார்த்த எனக்கு அப்படியொரு ஷாக். உயர் அழுத்த மின்சாரத்தைப் பாய்ச்ச subject line-இல் “சசி” என்று இருந்த அந்த ஒற்றை வார்த்தை போதுமானதாக இருந்தது.

கோலி, கில்லி, பம்பரம், கிரிக்கெட் போன்ற சென்னையின் (அக்கால) அத்தியாவசிய விளையாட்டுகளுடன் தொடங்கியது என் பால்யம். அக்கம்பக்கத்து வாண்டுகள் அடங்கிய தனி ‘ஜமா’வுடன் தேசியத் தெரு விளையாட்டுகளை நான் பயின்று வந்த நேரத்தில், எங்கிருத்து, எப்பொழுது சசியுடன் அறிமுகம் ஏற்பட்டது என்பது நினைவில்லை. ஆனால் அதன்பின் சசி என்னுள் இட்டதெல்லாம் அழியாத கோலங்கள்.

சசியின் வீடு அடுத்தத் தெருவில். தினமும் மாலையில் சந்தித்துவிடுவோம். பெரும்பாலும் எங்கள் வீட்டுப் படிக்கட்டில் அமர்ந்து, நான் தெரு விளையாட்டுகளை முடித்துவிட்டு வரும்வரை பொறுமையாகக் காத்திருப்பான். பிறகு பேசுவான். வாய் பிளக்காத குறையாகக் கேட்பேன்.

குமுதம் பத்திரிகையைப் புரட்டுவதும் தினத்தந்தி கன்னித்தீவு போன்றவைதாம் அச்சமயம் எனது வாசிப்பு விசாலம். ஆனால் சசிதரனோ அந்த வயதிலேயே சிறுவர் பத்திரிகைகளில் எழுதும் அளவிற்குக் கில்லாடி. முயல் தெரியுமா, அணில் படிச்சிருக்கியா என்று சிறுவர் பத்திரிகைக்கு என்னை அறிமுகப்படுத்தி, பொன்னி, வாசு காமிக்ஸ்லாம் அடாசு, முத்து காமிக்ஸ் படி என்று அறிவுறுத்தி, அவனது சங்காத்தம் அளித்த உத்வேகத்தில் ஐந்தாம் வகுப்புப் படிக்கும்போது நானும் முயல் பத்திரிகைக்குக் கதை எழுதி அனுப்பி அது பிரசுரமும் ஆகிவிட்டது.

‘நைலான் கயிறு படிச்சிருக்கியா?’ என்று சுஜாதாவை அறிமுகப்படுத்தினான். விபரீதக் கோட்பாடு நாவலை அவன் விவரித்த விவரிப்பில் அசந்துபோய், உடனே வாங்கிப் படித்து அங்கு ஆரம்பித்தது சுஜாதா எழுத்துடன் என் தொடர்பு. அகிலன் என்பான், கல்கி படி, ஜெயகாந்தன் தெரியுமா, தேவன், துப்பறியும் சாம்பு என தினமும் எழுத்தும் வாசிப்பும் பேசும் அவனுடன் பழகிப் பழகி, நடுத்தெருவில் புத்தகத்தை வாசித்துக்கொண்டே நடக்கும் அளவிற்கு என் நிலை மாறிப்போனது. வாங்கிச் சேர்த்த புத்தகங்களைக் கொண்டு வீட்டிற்குள் வாடகை நூல் நிலையம் தொடங்கிய கூத்தெல்லாம் தனிக் கதை. வார இதழ்களில் வெளியாகும் சுஜாதாவின் தொடர்கதைகளை, புத்தகத்தின் ஸ்டேபில் பின்னை நீக்கி பத்திரமாகக் கிழித்து, பைண்டிங் செய்து நூலாக்கி மீண்டும் மீண்டும் வாசித்த அந்தக் காலத்தை இப்பொழுது நினைத்தாலும் மனதோரம் மகிழ்ச்சி.

எந்தப் பத்திரிகை என்று நினைவில்லை, ஏதோ ஒரு போட்டி. அதில் கலந்துகொள்ள, சில நுண்ணியத் தமிழ் வார்த்தைகளைக் கண்டுபிடிக்க என் தந்தையின் புத்தக அலமாரியிலிருந்த பல பாக தமிழ் லெக்ஸிகன் அகராதியைப் புரட்டிக் கொண்டிருப்போம். அந்தக் காலத்திலேயே இருநூறு பக்க நோட் புக்கில் அவன் இரண்டு துப்பறியும் நாவல்களை எழுதி முடித்து, அதைப் பார்த்து நானும் நாவல் முயன்றதெல்லாம் குறைப் பிரசவ வரலாறு. சசி சித்திரம் வரைவதிலும் திறமைசாலி. நோட்புக்கில் காமிக்ஸ் கதை எழுதும் முயற்சியெல்லாம் நடந்தது. அவன் வரைவதை படிக்கட்டில் அமர்ந்து வியப்புடன் பார்த்தது இன்றும் நினைவில் பசுமை.

என்னைவிடச் சில வயது மூத்தவன் என்பதால் நான் கல்லூரியை முடிக்கும்முன் அவன் பச்சையப்பாவில் பட்டம் பெற்று வங்கியிலும் பணிக்குச் சேர்ந்துவிட்டான். கல்லூரிப் பருவத்திலும் அவன் அளிக்கும் அறிமுகம் தொடர்ந்தது. Irving Wallace-இன் Second Lady படித்துப்பார் என்றான். Sydney Sheldon நாவலின் மொழிபெயர்ப்பு குமுதத்தில் வருகிறது, நான் அதை மூல மொழியில் வாசித்திருக்கிறேன், பிரமாதம், தவறவிடாதே என்று அவன் சொல்லக் கேட்டு அதையும் தொட்டிருக்கிறேன். அவன் அறிமுகப்படுத்திய எதுவுமே என் ரசனைக்கு ஒத்துப்போகாமல் இருந்ததில்லை என்பது ஆச்சரியம். வாசிப்பில் இருவருக்கும் ஒரே அலைவரிசை இருந்தது. ஆனால் சினிமாவில்தான் எனக்கு சிவாஜி என்றால் அவனுக்கு எம்.ஜி.ஆர்.  தொடர்ந்து வாத்தியார் படத்தைக் கவனித்துப்பார் அதில் ஆண்மைத்தனம் இருக்கும். ஹீரோயிஸம் இழையோடுவதைக் கவனிக்கலாம் என்றெல்லாம் அவன் பரிந்துரைத்தும் எனக்கென்னவோ சிவாஜிக்கு அடுத்துத்தான் எம்.ஜி.ஆர் என்ற கருத்து மாறவில்லை.

ஜாகையின் ஏரியா மாறியது. குடும்பஸ்தர்கள் ஆனோம். நாடு கடந்தேன். அவன் பணிமாற்றலாகி புதுடெல்லிக்குச் சென்றுவிடத் தொடர்பு குறைந்து கடிதப் போக்குவரத்து ஓரளவு நிகழ்ந்தது. பிறகு அதுவும் மெல்ல மெல்லக் குறைந்து, விலாசமும் தொலைபேசி எண்ணும் தவறிப்போய், தொடர்பு முற்றிலுமாய் அறுபட்டு, ஏறத்தாழ இருபது ஆண்டுகள் ஓடிவிட்டன.

கடந்த சில மாதங்களாகத் திடீரென்று அவனது நினைவு அதிகம் ஏற்பட்டு, ஃபேஸ்புக், கூகுள், LinkedIn என்று தேடினால் ஏகப்பட்ட சசி. வைக்கோல் போரில் தேடிக்கொண்டேயிருந்தேன். அகப்படவில்லை. இனி அடுத்த விடுமுறையில் செல்லும்போது சென்னையில் நேரில் ஏதாவது முயன்று பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்த சமயத்தில்தான்-

‘அன்பு நண்பன் என்பதா, பால்ய நண்பன் என்று விளிப்பதா’ என்ற தயக்க அறிமுகத்துடன், இரவில் அந்த மின்மடல். சுருக்கமாய் மூன்று பத்திகளில், மளமளவென்று விடுபட்ட காலத்தின் சுருக்கம். இன்றும் நிறையப் படித்துக்கொண்டிருப்பவன் இணையத்தில் என் “அவ்வப்போது” நூல் தொகுப்பில் இடறி, அங்கிருந்து நூல் பிடித்து என்னைக் கண்டுபிடித்துவிட்டான். தொடர்பு விடுபட்ட நாளாய் அவனும் என்னை மறக்காமல், தேடல் இருந்திருக்கிறது. எனக்கு ஏற்பட்ட வியப்பில், என்ன ஆரம்பித்து எங்கிருந்து எழுதுவது என்று தெரியவில்லை. எழுதியும் மாளாது என்பதால், முதலில் தொலைபேசி எண்ணைத் தா என்று வாங்கிக் கொண்டேன். இரண்டு, மூன்று நாள்கள் மூச்சிழுத்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு பேசினேன்.

அன்பும் அன்னியோன்யமும் மாறாத அதே சசி. திருவிழாவில் தொலைத்த குழந்தையை மீட்ட மகிழ்வைப்போல் என்னைக் கண்டுபிடித்துவிட்ட செய்தியை அவன் மனைவியிடமும் அமெரிக்காவில் இருக்கும் மகனிடம் விடியோ சாட்டிலும் பேசி அவன் குதூகலித்ததைக் கேட்டு நெகிழ்ந்து விட்டேன்.

‘உன்னுடைய அனைத்து படைப்புக்களையும் இன்னும் கொஞ்ச கால அவகாசத்தில் படித்து விடுவேன் என்று நினைக்கிறேன். அதன் பிறகு கருத்திடுவேன்’ என்று கூறியிருக்கிறான். தாட்சண்யமின்றி வரப்போகிறது நிறை, குறை. பாஸ் மார்க் வாங்கித் தேறிவிடுவேன் என்று நினைக்கிறேன்.

-நூருத்தீன்

 👇

 http://www.darulislamfamily.com/family/dan-t/dan-articles-t/1024-sasi.html 

 

 

 மீண்டும் நூருத்தீன்

Written by சசிதரன்.

 

அன்பு நூருத்தீன்,

சசி 2.0 என்ற உன் கட்டுரையைப் படித்தவுடன் சடுதியில் தோன்றிய எண்ணங்களை எழுதி அனுப்பியுள்ளேன். முதலில் இதைப் பதிவு செய்த பின் மற்றவற்றைத் தொடர்வேன்.

“என் பால்ய காலத்தை மீண்டும் எனக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்ததற்கு நன்றி. குட்டியாக ஒரு time travel செய்த அனுபவம் நேர்ந்தது. விடுபட்ட சில துல்லியமான நினைவுகளை உன் பதிவு மூலம் மீட்கப் பெற்றேன் என்றால் அது மிகையாகாது.”

சசி 2.0 என்ற பதிவுக்கு என்னுடைய பதில் பதிவின் சரியான தலைப்பு இதுவாகத்தான் இருக்க முடியும். “மீண்டும் நூருத்தீன்”. அந்தக் கட்டுரை என் நினைவுகளை என் பள்ளி பருவத்தின் நாட்களுக்குக் கடத்திச் சென்று விட்டது என்பதுதான் உண்மை. என்னை முதலில் எப்போது சந்தித்தோம் என்ற கேள்வி உனக்குத் தொக்கி நிற்பதைப் போல எனக்கு உன்னுடனான நட்பு எப்படி எப்போது தடம் மாறியது என்ற கேள்வி எப்போதும் என் மனதில் இழையோடுவதுண்டு. 

நம் நட்பு வளர்ந்தது உன் வீட்டின் மாடிக்குச் செல்லும் குறுகலான படிக்கட்டுகளில். தோளோடு தோள் இடித்து அமர்ந்தபடி, யாரேனும் வரும் போதெல்லாம் எழுந்து வழி விட்டு, மணிக்கணக்கில் தொடரும் நம் சம்பாஷணைகள், விவாதங்கள், விமர்சனங்கள்... பிரமிப்புகள் அவை. வீட்டிற்க்கு விரைந்து செல்ல அவசியம் அற்ற, தொலைக்காட்சி இல்லாத அந்தக் கால கட்டத்தின் பலனாக, அந்தப் படிக்கட்டுகளில் நமது நட்பும் இலக்கியப் பயணமும் தொடர்ந்தது.

சிறுவர் பத்திரிக்கையான ‘முயல்’ படிக்க ஆரம்பித்து, ஞாயிற்றுக்கிழமை வரும் பத்திரிக்கையை நான் சனிக்கிழமையே பத்திரிக்கையின் அச்சகம் சென்று வாங்கி வர, நீ ஆர்வம் அதிகமாகி மூன்று கால் பாய்ச்சலில் ஓடி வெள்ளிக்கிழமையே பதிப்பகம் சென்று ‘முயல்’ வாங்கி வந்து என்னிடம் காட்டிப் பெருமிதம் கொள்வாய். இப்படியாகத் தொடர்ந்த நம் புத்தக ஆர்வம் முயல் பத்திரிக்கையில் கதை எழுதும் அளவுக்கு மாறி விட்டது. அதற்குப் பின்னர் நாம் படிக்க ஆரம்பித்த புத்தகங்கள் எல்லாம் அந்தக் காலக் கட்டத்தில் நமது வயதுக்கு மீறியவை என்பதே நிஜம். சுஜாதா, சாண்டில்யன், அகிலன் என்று நம் வாசிப்பு ஆர்வம் பெருகி விசாலமானது.

இன்றும் என் மனதில் நெகிழ்ச்சியோடு நான் நினைவுறுவது உன் தந்தை தமிழ் சொற்கள் குறித்த சந்தேகங்களை மென்மையாக விளக்கும் பாங்கும் அவரது புன்முறுவல் தவழும் முகமும். பிறகு கல்லூரிக் காலத்தில் நான் வீடு மாறிச் சென்றபின் நம் நட்பில் இடைவெளி ஏற்பட்டதென்று தோன்றுகிறது. முக நூல், மின்னஞ்சல், கணினி, இணையம் போன்ற எதுவும் இல்லாமால் இருந்த காலத்தில் நமது நட்புக்கு இடையே இருந்த பாலம் நமது வாசிப்பு ஆர்வம் மட்டுமே.

அதே ஆர்வம் இன்றும் நம் இருவருக்கும் தொடர்கிறது என்ற அந்த ஒற்றை இழைக் காரணி, ஏறக்குறைய இருபது ஆண்டுகள் கழித்து நம்மை மீண்டும் அறிமுகம் செய்து வைத்திருக்கிறது. உன்னை நான் கண்டுபிடித்தது தற்செயலான சம்பவம் என்று தோன்றவில்லை. கண்டிப்பாக இல்லை. உள்ளார்ந்த எண்ண அலைகளுக்கு ஒரு வலிமை உண்டு என்ற சித்தாந்தம் உண்மை என்றே தோன்றுகிறது. அவ்வப்போது, நூருத்தீன் என்ற பெயரை நான் இணையம் மற்றும் முக நூலில் தேடுவது உண்டு. சமீபத்தில் ஓர் இரவில் இணையத்தில் எதேச்சையாக என் விரல்கள் இடறி கணினி திரையில் வந்து விழுந்த புத்தகத்தின் பெயர் "அவ்வப்போது நூருத்தீன் ". அது என் நூருத்தீன் தானா என்று உறுதி செய்ய மானசீகமாக அந்தத் தாடியை எடுத்து விட்டு யோசிக்க வேண்டியிருந்தது.. இன்னும் அந்தத் தாடிக்குள்ளே அதே குழந்தை முகம்.

இளம் பிராயத்தில் சுஜாதா நாவல்களை ரசித்து வாசித்த நூருத்தீனுக்கு அந்த எழுத்து நடை கை வந்ததில் அதிசயம் ஒன்றும் இல்லை. "அவ்வப்போது" கட்டுரை தொகுப்பை வாசித்தேன். அவற்றில் எழுத்து நடை, பொருள், நேர்மை மூன்றும் (style, content and genuineness - தமிழாக்கம் சரி தானா?) சரியாகப் பொதிந்ததுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. மேலும் உன் கட்டுரைகளின் முடிவில் சிறுகதைகளில் கொண்டு வரும் முடிவைப் போன்ற சுரீர் என்ற தாக்கம் ஏற்படுத்துவது நல்ல உத்தி அல்லது யுக்தி (punch என்ற ஆங்கில வார்த்தைக்கு நிகராக வேறொன்றும் எனக்கு உடன் பிடி படவில்லை).

உன் எழுத்துக்கு பாஸ் மார்க் கிடைக்குமா என்ற கவலைக்கு உன்னுடைய நண்பர் என்னிடமிருந்து ஃபர்ஸ்ட் கிளாசே கிடைக்கும் என்று பதில் தந்திருந்தார். அதற்கு மேல் distinction (தமிழில் என்ன?) என்று ஒரு வார்த்தை உண்டு என்று நினைவுப்படுத்துகிறேன்..

முகநூலில் தொடரும் ஆயிரக்கணக்கான நட்புகள் இருபது ஆண்டுகள் விட்டு மீண்டும் தொடரக்கூடுமா, சாத்தியமா என்று தெரியவில்லை. ஆனால் தோளோடு தோள் இணைத்து நடந்த... கைகள் கோர்த்தபடி ஓடிய... நட்புகள் நெஞ்சை விட்டு அகல்வதில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். 

அன்புடன்,

சசி

 👇

 http://www.darulislamfamily.com/reviews-t/others-reviews/1028-reply-from-sasidharan-to-nooruddin.html

 

 

தொழில் நுட்பம்

 

 

 

 

 

சென்னையில் எம்.ஜி டிரைன் சர்விசை நிறுத்த போவதாக செய்திகள் பத்திரிக்கைகளில் வந்த போது (ஏறக்குறைய 2004 ஆம் வருடம் என்று நினைக்கிறேன்) எழுதப்பட்டது .
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 இத்தனை காலம் இந்த எம்.ஜி.டிரைனில் பயணம் செய்த பல்லாயிரக்கணக்கான எம்.ஜி ரசிகர்களுக்கு இந்த கதை சமர்ப்பணம்.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
என்றாவது நீங்கள் சென்னையில் பி ஜி அல்லது எம்.ஜி டிரைனில் பயணம் செய்திருக்கிறீர்களா? இல்லை என்றால் உங்களுக்கு இந்த கதையின் ஆரம்ப விஷயங்கள் கொஞசம் புரியாமலோ அல்லது போராகவோ இருக்கலாம். அதில் தான் அடிக்கடி பயணம் செய்கிறீர்கள் என்றால் தெரிந்த விஷயங்கள் தானே என்று ரொம்பவே போராக கூட இருக்கலாம்.

ஏன் என்றால் எனக்கு இந்த டிரைனில் பயணம் செய்வது இது தான் இரண்டாவது முறை. சென்னையில் இருந்த ஆரம்ப கால கட்டங்களிலும் கல்லூரி வாழ்விலும் பேருந்துகளிலேயே பயணித்திருந்த எனக்கு முதல் முறை பயணம் செய்த போதே மிகவும் வினோதமாக இருந்தது. அத்தனை கூட்டத்திலும் பிச்சை எடுப்பவர்கள், பல தரப்பட்ட வியாபாரிகள் மற்றும் சண்டை சச்சரவுகள். இது ஒரு தனி உலகமாகத் தான் பட்டது. இந்த ட்ரைனிலேயே பாதி வாழ்க்கையை கழித்தவன் என் கசின் குரு. நிறைய விஷயங்கள் எனக்கு ஈ-மெயில் கடிதம் மூலம் எற்கனவே சொல்லியிருந்தான்.

பிச்சை எடுப்பவர்கள் பல தரம். அதில் ஒரு வகை கண் தெரியாதவர்கள். பாட்டு பாடிக்கொண்டு..

"கண்ணண் வந்தான் இங்கே கண்ணன் வந்தான்.. ஏழை கண்ணீரை கண்டதும்.. "இது தான் அதிகமாக கேட்கும் ஒரு பாட்டு என்று என் கசின் கூறுவான். நான் முதல் முறை பயணம் செய்த போது கேட்ட பாடல் "காகித ஓடம் கடலலை மீது போவது போலே..
(நாம எல்லாருமே அத விட ஸ்லோவா தான் போறோம் இந்த டிரைன்ல.. என்று ஒருவரின் கமென்ட்)

பொதுவாக கண் பார்வை இல்லாதவர்கள் விற்பதற்கு கொண்டு வரும் பொருள்கள் ரேஷன் கார்ட் கவர், டிரைன் பாஸ் கவர், கத்திரி, நகம் வெட்டி, அஞ்சு செல் பத்து ரூபா.. இங்கு நடக்கும் வியாபாரம் அதை விட அதிசயமாம்... ஒரு ரூபாய்க்கு பல விஷயங்கள் கிடைப்பதாக தெரிகிறது. வேர்க்கடலை, பேனா,பென்சில்,பாப் கார்ன், மசாலா பொரி, கர்சீப், ஆப்பிள், ஆரஞ்சு, மாதுளை, இந்த லிஸ்ட் மிக நீளமானது. இதை தவிர.. தலை சுற்றல், ஜலதோஷம், பித்தம், கபம், வாந்தி, மயக்கம், அஜீரணம், தொண்டை கரகரப்பு, தலை வலி என்று அனைத்து வியாதிகளுக்கும் அதிசய நிவாரணி... ஒரே ரூபாய்க்கு.. இஞ்சி மொரப்பா.. மேலும் பத்து ரூபாய்க்கு ஆயிரம் கேள்வி பதில்கள் கொண்ட புத்தகம்.

டிரைனுக்கு உள்ளே கூட போஸ்டர்கள்.. 'மனிதன் காணவில்லை..' என்ற போஸ்டரை பார்த்து அசந்து விட்டேன். ஏதோ அற்புதமான கவிதை என்று நினத்து படித்து பார்த்தால் நிஜமாகவே யாரோ காணாமல் போன செய்தி தான். மேலும் சில போஸ்டர்கள்-
மூலம், பௌத்திரம்..விரை வீக்கம் போன்ற சில வியாதிகளுக்கு உத்திரவாதமான நிரந்தர தீர்வு காணும் மருத்துவம் பற்றி.. பொதுவாக அந்த டாக்டர்கள் எல்லாருமே வட இந்தியர்களாக ரயில்வே ஸ்டேஷன் அருகில் கிளினிக் வைத்தவர்களாக இருந்தார்கள். மற்றும் நாய் கடித்தால் என்ன செய்ய வேண்டும், என்ன மருந்து என்று விளக்கும் மருத்துவ போஸ்டர்கள்.

என் கசின் குருவின் நீண்ட நாள் அனுபவம் மற்றும் ஆராய்ச்சிப்படி இங்கு நடக்கும் சண்டை சச்சரவுகள் ஏறக்குறைய ஒரே மாதிரியானவை தான்.. இறங்க போகிறவர்கள் ஒரு அணி.. வழியில் நிற்பவர்கள் ஒரு அணி.. 'இறங்காதவங்க எறங்கி ஏறுங்க..' வழியில் நிற்பவர்கள் அவரவர் இறங்கும் இடம் வரும் போது எதிர் அணிக்கு போய் விடுவார்கள். அதிகமாக நம் காதில் விழும் வார்த்தை " எறங்க போறிங்களா?" அதிகம் சண்டை சச்சரவுகளுக்கு காரணமும் இந்த வார்த்தைகள் தான். உடனே" நான் என்ன எறங்கமால் டிரைனிலே இருக்க போறேனா?" என்ற பதில் வரும். "அப்ப உள்ள போயிடுங்க." இவ்வளவு நேரமா நீங்க இங்கயே தானே நின்னுட்டு இருந்திங்க. நீங்க எறங்க போகும் போது எல்லாரும் உள்ள போயிடனமா?" சண்டை ஆரம்பமாகும்.. அதிசயம் என்னவென்றால் இந்த கூட்டத்திலும் சண்டையிலும் ஏதோ யோக நிஷ்டையில் இருப்பவர் போல மடித்துப்  பிடித்த படி தினமலர் படிக்கும் சூட்கேஸ் ஆசாமி..

என்னுடைய இரண்டாவது பயணம் நிகழ்ந்தது சமீபத்தில் நான் சென்னைக்கு வந்த போதுதான். சட்டென்று கிண்டியிலிருந்து சென்ட்ரல் ஸ்டேஷன் செல்ல வேண்டியிருந்தது அதற்கு மிகவும் சுலபமான வழி பி ஜி டிரைன் தான். ஒரு ஆட்டோ அல்லது கால் டாக்ஸி பிடிப்பதை விட துரிதமாக செல்வது இதில் சாத்தியம். ஒரு முக்கியமான கிளையண்டை சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. ரெயில்வே மினிஸ்டரியில் டெக்னிக்கல் டிப்பார்ட்மெண்ட்டுக்கு பிராஜக்ட் கன்சல்டண்ட் ராஜாராம்.. மிக முக்கிய புள்ளி. இன்று மங்களூர் வெஸ்ட் கோஸ்ட்டில் போகிறார். அதற்குள் அவரை சந்திக்க வேண்டும். என் கசின் குரு தான் பி.ஜி டிரைனை பிடிக்கும் ஐடியாவை கூறியது மட்டும் அல்லாமல் கிண்டி வரை என்னை ட்ராப் செய்து விட்டு போனான். அது மட்டுமன்றி என் தொழில் ரீதியாகவும் இந்த பயணம் மிகவும் அவசியப்பட்டது.

மணி பத்துக்கு மேல் ஆகி விட்டதால் கூட்டம் அவ்வளவாக இல்லை. உட்கார இடம் கிடைக்கவில்லை என்றாலும் ஒரளவுக்கு வசதியாக நிற்க முடிந்தது. என் அருகில் நின்றிருந்த நபர் அழுக்கு உடையணி¢ந்த கைப்பை வைத்திருந்த இன்னொருவருடன் பேசத் தொடங்கினார்.

"எவ்வளோ மெதுவா போது பாருங்க.. இதே எம்.ஜி டிரைன்னா பறக்கும்.. பத்து பதினைந்து நிமிஷத்தில் எக்மோர் போயிடும்." அதற்கு கைப்பை நபர் பதில் கூறினார். "அது என்னா விஷயம் தெரியுமா?" சட்டென்று பதிலை என்னைப் பார்த்து கூற தொடங்கி விட்டார். இந்த டிரைனுக்கு உடம்பு பெரிசு.. ஆனா கால் பாருங்க..ரொம்ப சின்னது..அதனால செரியா பாலன்ஸ் செய்ய முடியாது.. அதான் விஷயம். அடுத்த நபர் அதை ஆமோதித்தாலும் கைப்பை நபருக்கு என்ன தோன்றியதோ என்னையே பார்த்த படி மேலும் பேச தொடங்கினார். நான் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்த படி அவரையே பார்த்தபடி இருந்தேன். "அதாவது இந்த வாத்து இல்ல.. அத பாருங்க.. எப்படி நடக்குது.. காரணம் என்ன?" என்னை பதில் சொல்ல வேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தார் என்று தோன்றியது. ஆனால் என் பதிலை பற்றி கவலைப்படாமல் இப்போது என் பக்கமாக திரும்பிக்கொண்டு பேச தொடங்கி விட்டார். விவாதத்தை ஆரம்பித்த நபர் அடுத்த ஸ்டேஷனில் நுங்கம்பாக்கத்தில் இறங்கி போய் விட்டார்.

"காரணம் அதுக்கு கால் கீழே தட்டையா பெருசா இருக்கு.. அதே எலிய பாருங்க..கால் சின்னது..ஒடம்பு குறுகலா இருக்கு..அதனால
ஸ்பீடா போவும்.." அதிக நேரமாக அவர் கூறுவதையே கேட்டுக்கொண்டு இருந்தது கஷ்டமாக இருந்ததால் நான் ஒற்றை வார்த்தைகளில் கொஞ்சம் பேசத் தொடங்கினேன். " ம்.. அதனால.."

அதான்... கொஞசம் டிரைனோட பாடிய கொறச்சு கால சிறுசாக்கனா...

டிரைனோட காலா?

அதான் சார்.. சக்கரம்.. அப்புறம் ஸ்பீடு வந்துடும்.. இந்த டெக்னிக்க தான் எம்.ஜி.டிரைன்ல பண்ணி இருக்கான்.. அதெல்லாம் வெள்ளக்காரன் பண்ணது.. நம்ம ஆளுங்களுக்கு அவ்ளோ விஷயம் கெடையாது... ஸ்தம்பித்தபடி அவரையே பார்த்து நின்ற எனக்கு அப்போது தான் எக்மூர் ஸ்டேஷன் வந்தது தெரிந்தது..

கைப்பை நபர் "சரி சார்..என் ஸ்டாப்பிங் வந்துச்சு.. நான் வரேன். ஏற்கனவே லேட்.. மேஸ்திரி திட்டுவான்.." என்ற படி விரைந்தார். இறஙக போன அவரை லேசா வழி மறித்து எங்க சார் வேலை? என்று கேட்டு வைத்தேன்.. அவசரமாக இறங்கியபடி" கொளுத்து வேலை சார்.."

புரியாமல் நான் விழிக்கவே "கொத்தனார் வேலை..கட்டடம் கட்றது.."என்று கூறி கூட்டத்தில் மறைந்தார்.

சொல்லி வைத்த படி சென்ட்ரல் ஸ்டேஷனில் பர்ஸ்ட் கிளாஸ் வைட்டிங் ஹாலில் சங்கர் காத்திருந்தான்.. உடன் ராஜாராம்..

இருவரும் என்னை கண்டதும் எழுந்து கை குலுக்கினர்.. சங்கர் என்னை ராஜாராமுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தான்..

"இவர் தான் மணிசேகர்.."

"நல்லா தெரியும்.. ஜப்பான்ல பாஸ்டஸ்ட் டிரைன் டிசைன் செய்த பத்து டெக்னிக்கல் எக்ஸ்பர்ட்ஸ்ல ஒருத்தர்.. இன் பாக்ட் உலகத்திலேயே பாஸ்டஸ்ட் டிரைன் டிசைன் செய்யும் ஜப்பானின் டெக்னிக்கல் கமிட்டில ஒரு முக்கியமான மெம்பர்."

நான் ஒன்றும் பதில் சொல்லும் முன் ராஜாராம் கேட்டார். " சார்.. இங்க நம்ம ஊர்ல டிரைன் ஸ்பீட் இன்னும் கொஞசம் கூட்ட என்ன செய்யலாம்னு சிம்பிளா ஒரு சஜ்ஜஷன் சொல்லுங்களேன்?"

" ஒன்னும் இல்லை. ஒடம்ப கொஞ்சம் குறுகலாக்கி கால சின்னதாக்கினா போதும்... " கூறி விட்டு கபகப என்று சிரித்த என்னை ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தபடி ஏதோ பைத்தியக்காரனை போல பார்த்தார்கள் இருவரும்.

--------------------------------------------------------------